Παγκόσμια Συνέδρια
Το πακιστανικό κράτος, από τη σύστασή του, δεν φάνηκε ποτέ ιδιαίτερα σταθερό. Αφότου όμως η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος το 2008 χτύπησε σκληρότερα το Πακιστάν, όπως και τα άλλα αναπτυσσόμενα κράτη, η οικονομική σταθερότητα του πακιστανικού κράτους χάνεται εντελώς.
Το πακιστανικό κράτος είναι πολύ διαφορετικό από άλλα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη συγκρότησε η αντιδραστική και αντεπαναστατική πολιτική του ιμπεριαλισμού. Είναι μάλλον ένα οιονεί κράτος, ο τρόπος λειτουργίας του οποίου αντιδιαστέλλεται προς τον κλασικό καπιταλιστικό. Το κράτος και οι κυβερνήτες του αναδείχθηκαν ως διευκολυντές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επειδή αυτό το κράτος δεν υπήρξε το προϊόν κάποιου απελευθερωτικού κινήματος αλλά δημιούργημα των συμφερόντων του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, μέχρι σήμερα ακόμη, δεν έχει υγιή κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά ένα φανερά αντιδραστικό και καταπιεστικό χαρακτήρα. Οι κρατικοί θεσμοί βρίσκονται υπό διάλυση. Αξίες όπως το κράτος δικαίου, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία και η κοινωνική ισότητα παραβιάζονται ολοκληρωτικά. Το κράτος επενδύει πάνω από το ήμισυ του προϋπολογισμού στον κατασταλτικό του μηχανισμό, τον στρατό και την αστυνομία, ενισχύοντάς τον για την κατάπνιξη κάθε λαϊκού κινήματος και, πράγματι, κάθε αντίσταση καταστέλλεται εύκολα. Σε σύγκριση με το παρελθόν, οι κυβερνώντες του Πακιστάν δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν οικονομικές σχέσεις με φιλικές χώρες λόγω της πολιτικής αποσύνθεσης. Ιδιαιτέρως την κρίση ενέτειναν η επιδημία του κορωνοϊού και οι πολεμικές εντάσεις που ακολούθησαν καθιστώντας το κράτος ακόμα πιο ευάλωτο. Οι δρακόντειοι όροι του ΔΝΤ, η μείωση της οικονομικής βοήθειας από ξένες χώρες και οι εσωτερικές πολιτικές εντάσεις των κρατικών δομών, έφεραν τα τελευταία χρόνια έναν χωρίς προηγούμενο πληθωρισμό. Η επιβολή πρόσθετων φόρων, δεν περιόρισε απλώς την καθημερινότητα των ανθρώπων στα εντελώς απαραίτητα˙ τους γδέρνει κυριολεκτικά .
Η κυβέρνηση Imran Khan, που έφερε στην εξουσία το 2018 μια τεράστια εκλογική πλειοψηφία, αντί να προτείνει λύσεις, προτιμούσε να αποδίδει τον πληθωρισμό και τις εγχώριες κρίσεις των προηγούμενων ετών στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τότε κυβερνήσεων, τις οποίες όμως ασπάζεται το κόμμα του, το Pakistan Tehreek-e-Insaf (PTI), όπως και όλα τα άλλα κυρίαρχα κόμματα.
Τον Απρίλιο του 2022, το Δημοκρατικό Κίνημα του Πακιστάν (PDM) τερμάτισε την εξουσία του Imran Khan και τον έστειλε στη φυλακή με διάφορες κατηγορίες για διαφθορά. Τα μέλη και οι εκπρόσωποι του PTI μίλησαν για πραξικόπημα κατήγγειλαν το PDM για συνωμοσία με τους Αμερικάνους και οργάνωσαν μια σειρά από διαμαρτυρίες.
Πολλοί δημοσιογράφοι και αναλυτές, θεωρούν κακή στρατηγική την ενέργεια αυτή του PDM, διότι αύξησε την δημοτικότητα του Imran Khan, κάτι που φάνηκε και στις εθνικές εκλογές της 8ης Μαΐου. Αυτές οι εκλογές δεν ήταν τόσο διαφανείς όσο στο παρελθόν και καταβλήθηκε από την κυβέρνηση κάθε δυνατή προσπάθεια για να κρατηθεί το κόμμα του Imran Khan μακριά από την εξουσία. Παρά τις προσπάθειες επηρεασμού του εκλογικού αποτελέσματος, το PTI προηγήθηκε σε ψήφους υποστηρίζοντας έναν ανεξάρτητο υποψήφιο. Ωστόσο, μια εβδομάδα μετά τις εκλογές, το PDM με τα συμμαχικά του κόμματα, την Μουσουλμανική Ένωση του Πακιστάν (PMLN) και το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν (PPP) ανακοίνωσαν σε συνέντευξη Τύπου ότι θα σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού. Όπως ανακοινώθηκε, το κόμμα PTI του Imran Khan μαζί με ανεξάρτητους υποψηφίους κέρδισαν συνολικά 103 έδρες, ενώ η συμμαχία του PDM 168. Έτσι το PDM εξέλεξε τον Shahbaz Sharif πρωθυπουργό του Πακιστάν για δεύτερη φορά.
Ο κόσμος όμως δεν έχει ιδιαίτερες προσδοκίες από αυτούς τους πολιτικούς δεινόσαυρους˙ ξέρουν ότι αυτοί οι κυβερνώντες δεν έχουν τίποτα να προτείνουν˙ για το λαό δεν έχουν τίποτα άλλο πέρα από ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικες παρηγοριές. Ελπίζουμε ότι την επόμενη περίοδο, θα εμφανιστούν εξεγέρσεις με αξιώσεις ενάντια στους ηγεμόνες, οι οποίες διαφαίνονται ήδη σε ορισμένες περιοχές του Πακιστάν τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες του 2023, με το κίνημα του Μπαλουχιστάν με επικεφαλής τον Mah Rang Baloch, να διαδηλώνει μπροστά από το Κοινοβούλιο του Ισλαμαμπάντ για περισσότερο από ένα μήνα. Ακόμη και σήμερα, αφού κόπασαν οι διαμαρτυρίες, το κίνημα φαίνεται να είναι πολύ οργανωμένο, ενώ ανάμεσα στα αιτήματα τους είναι και η επιστροφή των αγνοουμένων.
Επίσης, στο Azad Kashmir, τον τελευταίο χρόνο, πραγματοποιούνται μεγάλης κλίμακας κινητοποιήσεις, που οργανώνει η Awami Action Committee σε όλο το Κασμίρ. Οι κινητοποιήσεις αυτές ξεκίνησαν από τις ψηλές τιμές στην ηλεκτρική ενέργεια και το αλεύρι, ενώ σήμερα έχουν περαιτέρω διευρυνθεί. Ο κόσμος κινητοποιήθηκε από τους ψηλούς λογαριασμούς ηλεκτρικής ενέργειας που έστειλε η κυβέρνηση του Αζάντ Κασμίρ και τους πρόσθετους φόρους που επέβαλε. Σύμφωνα με το κίνημα, στο Κασμίρ παράγονται 1.500 μεγαβάτ ηλεκτρικής ενέργειας, όταν ολόκληρο το Κασμίρ δεν χρειάζεται παρά 350 μεγαβάτ ηλεκτρικής ενέργειας. Παρόλα αυτά, και παρόλες τις 8ωρες και βάλε διακοπές κάθε μέρα, στάλθηκαν ακριβοί λογαριασμοί ρεύματος με την πρόφαση, ότι η χώρα πλήττεται από οικονομική κρίση και αυτά τα μέτρα είναι απαραίτητα για να κινηθεί ο τροχός της οικονομίας.
Εκτός από αυτό, υπάρχει πάντα το τεράστιο γλωσσικό ζήτημα στο Πακιστάν όπου πολλές περιοχές απαιτούν ξεχωριστές διοικήσεις και ανεξαρτησία σε εθνική βάση. Από τις στοχευμένες δολοφονίες μέχρι τον εθνικισμό, σοβούν αμέτρητα ζητήματα που, το επόμενο διάστημα, φαίνονται ικανά να προκαλέσουν επιμέρους κινητοποιήσεις.
Τεράστια προβλήματα στην εκπαίδευση παραμένουν άλυτα στο Πακιστάν. Η εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία, κολέγια και πανεπιστήμια είναι ιδιαίτερα αναχρονιστική. Όπως και αλλού, προωθούνται οι ιδιωτικοποιήσεις. Προπαγανδίζεται ότι στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα η εκπαίδευση παρέχεται σε ανώτερο σύγχρονο επίπεδο, ενώ τα δίδακτρα γίνονται ακόμα πιο ακριβά.
Η δημόσια υγεία είναι ανύπαρκτη. Η κατάσταση των κρατικών νοσοκομείων είναι τέτοια που ο απλός άνθρωπος προτιμά να πεθάνει σπίτι του. Το επίπεδο των κρατικών υποδομών είναι γενικά πολύ χαμηλό, το οδικό σύστημα αφημένο χωρίς συντήρηση. Υπάρχει παντού, διάχυτη μια αίσθηση αστάθειας και αβεβαιότητας˙ έχουν ξεφτίσει ακόμα και οι παλιοί εθνικοί μύθοι.
Η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας ικετεύει για ένα εισιτήριο μετανάστευσης. Σύμφωνα με την έκθεση του «Γραφείου Μετανάστευσης και Απασχόλησης», το 2023 περισσότεροι από 630.000 Πακιστανοί έφυγαν από τη χώρα για το εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων μηχανικών, γιατρών, λογιστών, δασκάλων. Μαζί με αυτούς και διάσημοι αθλητές, ηθοποιοί κ.λπ. Στην πραγματικότητα τα νούμερα είναι ασφαλώς πολύ μεγαλύτερα από τα στοιχεία που δίνει ο κρατικός οργανισμός.
Με τη βασική δομή του σε εγκατάλειψη, το κράτους αδυνατεί να ανταποκριθεί στα προβλήματα του λαού που δεν βλέπει καμία ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών της χώρας από αυτούς τους κυβερνώντες.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το πιο θετικό είναι η οργανωμένη παρέμβαση των αριστερών κομμάτων του Πακιστάν στα διάφορα κινήματα. Η ιδεολογική και πολιτική τους παρέμβαση φάνηκε σε κάθε είδους κίνημα ή διαμαρτυρία κατά της κρατικής καταπίεσης το τελευταίο διάστημα. Ειδικότερα, έχουν αναλάβει κεντρικό ρόλο στο κίνημα αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό. Στο παρελθόν η μέση θρησκευτική αντιδραστική λαϊκή νοοτροπία στρεφόταν πάντα ενάντια στην πολιτική της αριστεράς. Αυτή τη φορά όμως παρατηρήθηκε η μαζική υποστήριξη του απλού λαού στα αιτήματα της Αριστεράς και η σύμπραξη των προοδευτικών οργανώσεων της Αριστεράς και της συμμαχίας των Επιτροπών Awami μαζί τους. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς την σοσιαλιστική επανάσταση, που μπορεί να βγάλει το Πακιστάν έξω από αυτό το μαύρο σκοτάδι.
