Μετά την 7η Οκτωβρίου παρακολουθήσαμε τη λυσσαλέα προσπάθεια των δυτικών ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων να στηρίξουν με κάθε τρόπο το κράτος του Ισραήλ και ταυτόχρονα να περιορίσουν την ανάπτυξη στο εσωτερικό τους μαζικών αντιπολεμικών κινημάτων αλληλεγγύης προς τον σφαγιαζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Για να πετύχουν τον δεύτερο στόχο, από τη πρώτη στιγμή της εισβολής του Ισραηλινού στρατού στη Γάζα, φρόντισαν για τον αυστηρό έλεγχο της πληροφόρησης των ΜΜΕ με ανταποκριτές ουσιαστικά προσαρτημένους στα ισραηλινά στρατεύματα που αναμετάδιδαν σχεδόν αποκλειστικά τα ανακοινωθέντα της ισραηλινής κυβέρνησης και του στρατού. Τους πρώτους μήνες της εισβολής οι λέξεις «έγκλημα πολέμου» και «γενοκτονία» αποτελούσαν ταμπού. Η μεταχείριση που επιφυλασσόταν στους Παλαιστίνιους ομήρους, γυμνούς, εξευτελισμένους, βασανισμένους, συσχετίζονταν με την υποψία ότι ανήκουν στη Χαμάς. Από την άλλη πλευρά, οι ψευδείς ειδήσεις που διαδόθηκαν αμέσως μετά την εισβολή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σχετικά με τις γυναίκες που ξεκοιλιάστηκαν, μωρά που αποκεφαλίστηκαν ή καίγονταν σε φούρνους, αναπαράχθηκαν μαζικά, επειδή είχαν επικυρωθεί από Ισραηλινούς αξιωματούχους. Μόλις αποκαλύφθηκε η εξαπάτηση, καμία συντακτική ομάδα δεν θεώρησε απαραίτητο να δηλώσει το mea culpa επειδή διακίνησε αυτούσια την ισραηλινή προπαγάνδα.
Το Ισραήλ αρνήθηκε την είσοδο ξένων δημοσιογράφων στη Γάζα -εκτός από αυτούς που επέλεξαν να αποδεχτούν την «ξενάγησή» τους από τον ισραηλινό στρατό, μια ξενάγηση την οποία πολλοί ανταποκριτές, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων της δημόσιας και ιδιωτικής τηλεόρασης, αποδέχτηκαν ασμένως χωρίς να ασκήσουν την παραμικρή κριτική- ελάχιστες διαμαρτυρίες έχουν εκδηλωθεί εναντίον αυτής της απαγόρευσηςi. Την ίδια περίοδο οι επαγγελματικές ενώσεις των δημοσιογράφων ελάχιστα κινητοποιήθηκαν για τις δολοφονίες εκατοντάδων Παλαιστινίων δημοσιογράφων. Δολοφονίες που αποτέλεσαν στοχεύσεις του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, όπως η χαρακτηριστική δολοφονία της δημοσιογράφου Shirin Abou Akleh και του επικεφαλής του Al Jazeera στη Γάζα, Wael Dahdouh, μαζί με τη μισή του οικογένεια και τον εικονολήπτη του, με πύραυλο στις 7 Ιανουαρίου.
Όμως η παράλληλη ροή πληροφοριών και εικόνων από το εσωτερικό της Γάζας, χάριν στις δυνατότητες του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, γρήγορα μετέφερε στον έξω κόσμο τις αποτρόπαιες φρικαλεότητες της ασταμάτητης ανθρωποσφαγής, ακυρώνοντας την αποστειρωμένη πληροφόρηση των ΜΜΕ. Για πρώτη φορά, μια γενοκτονία λαμβάνει χώρα ζωντανά, κυριολεκτικά σε ζωντανή μετάδοση σε ορισμένα παναραβικά ειδησεογραφικά κανάλια ή στα κοινωνικά δίκτυα, κάτι που δεν συνέβη ούτε στη Ρουάντα ούτε στη Σρεμπρένιτσα.
Οι δυτικοί «πολεμικοί ανταποκριτές» που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των στρατιωτικών επιχειρήσεων, (στην πραγματικότητα έξω από το τείχος που περιβάλλει τη Γάζα), αποσύρθηκαν σιωπηλά για να δώσουν τη θέση τους στους πιο σοφιστικέ προπαγανδιστές-σχολιαστές και «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» των ΜΜΕ. Αυτοί αναλαμβάνουν να συζητούν στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, γαλήνια, ήρεμα, «κανονικά», για τις βίαιες μετακινήσεις του παλαιστινιακού πληθυσμού, για τους βομβαρδισμούς των κατοικιών του άμαχου πληθυσμού, των προσφυγικών καταυλισμών, των σχολείων και των νοσοκομείων, χωρίς να αναφέρουν ποτέ ρητά τις λέξεις «εγκλήματα πολέμου» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
Επιπλέον τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών κατακλύστηκαν ξαφνικά με κινηματογραφικά έργα και ντοκιμαντέρ που ανασύρθηκαν από τα αρχεία τους και αναφέρονται στις φρικαλεότητες των πογκρόμ εναντίων των εβραϊκών πληθυσμών κατά τον Β΄ΠΠ και στην εβραϊκή γενοκτονία από τους ναζί. Μια μεθοδική προσπάθεια ώστε να αναπτυχθούν οι κατάλληλοι συνειρμοί στο συλλογικό υποσυνείδητο των τηλεθεατών και να δημιουργηθεί μια προδιάθεση δικαιολόγησης της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ (δηλαδή του σιωνιστικού κινήματος για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη) σαν μοναδικού καταφυγίου των καταδιωκόμενων εβραϊκών πληθυσμών. Παράλληλα γίνεται από την επίσημη προπαγάνδα μια συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης της ιστορίας ώστε να ταυτισθεί στο υποσυνείδητο των μαζών συνολικά ο εβραϊσμός με τον Σιωνισμό, και κατ’ επέκταση, να επιτευχθεί αυτό που τους ενδιαφέρει άμεσα: να γίνει δηλαδή μια ταύτιση του αντι-Σιωνισμού με τον αντισημιτισμό ώστε να αναχαιτισθεί έστω προσωρινά η ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος.
Όμως μεσο-μακροπρόθεσμα, η προσπάθεια ταύτισης στο λαϊκό υποσυνείδητο συνολικά του εβραϊσμού με τον Σιωνισμό, αποτελεί μια θανάσιμη απειλή για τον ίδιο τον εβραϊσμό, καθώς με επιπολαιότητα χρεώνει στον εβραϊσμό τις διαρκείς φρικαλεότητες που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ εδώ και εβδομηνταπέντε χρόνια εναντίον των Παλαιστινίων, με τις διαδοχικές «Νάγκμπα» και με αποκορύφωμα τη σημερινή γενοκτονία στη Γάζα και τους εξωφρενικούς τυχοδιωκτισμούς της σημερινής κυβέρνησης Νετανιάχου.
Δηλαδή είναι ενδεχόμενο, ο εβραϊσμός της διασποράς να γίνει για άλλη μια φορά ένας εύκολος στόχος και αποδιοπομπαίος τράγος από την ανερχόμενη δημαγωγία της ακροδεξιάς, προκειμένου να αποτρέψουν τις λαϊκές μάζες από τα πραγματικά, οξυνόμενα, προβλήματα που γεννά διαρκώς η κρίση του καπιταλισμού. Παρά το γεγονός, ότι προς το παρόν, για αυτόν τον σκοπό, η ακροδεξιά αξιοποιεί κυρίως την ισλαμοφοβία και την ξενοφοβία απέναντι στους μετανάστες, ενώ γενικά τηρεί μια υποστηρικτική στάση προς το καθεστώς του Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι το σιωνιστικό κράτος του απαρτχάιντ υποστηρίζεται από ρατσιστές και αντισημίτες όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Έλον Μασκ και ο Βίκτορ Όρμπαν.
Εβραϊσμός και Επαναστατική Αριστερά
Η επαναστατική αριστερά, σε όλη την ιστορία της, υπερασπίστηκε αταλάντευτα τις εβραϊκές κοινότητες της διασποράς απέναντι στα πογκρόμ που εξαπέλυσαν κατά καιρούς τα απολυταρχικά καθεστώτα σε Δύση και Ανατολή, αλλά και στις εκστρατείες κατασυκοφάντησης και συνωμοσιολογίας που διοργάνωσαν συστηματικά ακροδεξιές οργανώσεις και αντισημίτες, διεγείροντας το φυλετικό μίσος, διαβάλλοντας και στοχοποιώντας μεμονωμένους Εβραίους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η επαναστατική αριστερά δεν ήταν και δεν είναι, ιδεολογικά, κάθετα αντίθετη στη θρησκοληψία και τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις των φανατικών εβραϊκών σεχτών.
Από την άλλη πλευρά οι εβραϊκές κοινότητες της διασποράς, ιστορικά, εμπλούτισαν τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής αριστεράς με πρωτοπόρους εργάτες και μεγάλους επαναστάτες, από τα πρώτα βήματα της συγκρότησης τους. (Ας θυμηθούμε και στα καθ’ ημάς τη συγκρότηση της πρώιμης εργατικής Φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη). Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η αντιδραστική προπαγάνδα προσπάθησε να παρουσιάσει τον μπολσεβικισμό σαν μια εβραϊκή συνομωσία, καθώς είναι γεγονός ότι μια σειρά κορυφαίοι Μπολσεβίκοι ηγέτες ήταν εβραϊκής καταγωγής (για να θυμηθούμε μόνο μερικούς: Τρότσκι, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Σοκόλνικοφ, Σβερντλόφ, Ράντεκ).
Αλλά και γενικότερα η προσφορά των Εβραίων της διασποράς στον παγκόσμιο πολιτισμό υπήρξε ανεκτίμητη. Για να παραθέσουμε τα λόγια του Ισαάκ Ντόυτσερ από τον «Άοπλο Προφήτη»:
“Κατά κανόνα οι προοδευτικοί και επαναστάτες Εβραίοι, ανατράφηκαν στις διαχωριστικές γραμμές των διαφόρων θρησκειών και εθνικών πολιτισμών, έτσι το μυαλό του Σπινόζα ή του Μαρξ, του Χάινε ή του Φρόιντ, της Ρόζα Λούξεμπουργκ ή του Τρότσκι, ήταν ιδιαίτερα ικανό να υπερβεί τους θρησκευτικούς και εθνικούς περιορισμούς και να ταυτισθεί με μια παγκόσμια θεώρηση της ανθρωπότητας. Ήταν επομένως και οι περισσότερο ευάλωτοι, οποτεδήποτε, είτε οι θρησκευτικοί φανατισμοί είτε τα εθνικιστικά συναισθήματα, βρίσκονταν σε άνοδο. Ο Σπινόζα και ο Μαρξ, ο Χάινε και ο Φρόιντ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Τρότσκι, όλοι υπέστησαν αφορισμούς, εξορία και ηθική ή φυσική δολοφονία. Τα γραπτά όλων τους ρίχτηκαν στην πυρά.”
Οι επαναστάτες εβραϊκής καταγωγής υπήρξαν αντίπαλοι του Σιωνισμού από τη πρώτη στιγμή της γέννησής του. Ο Σιωνισμός γεννήθηκε στη τσαρική Ρωσία μετά από τα μεγάλα πογκρόμ του 1880 σαν μια μυστικιστική-θρησκευτική αίρεση που προσκολλήθηκε εμμονικά στην ιδέα του εποικισμού της Παλαιστίνης (Eretz Yisrael) . Στο περίφημο συνέδριο του ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τον Ιούλιο του 1903, ο Τρότσκι σε μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που αναφέρθηκε στον εαυτό του ως Εβραίος, μίλησε για το εβραϊκό ζήτημα αντικρούοντας το αίτημα της Μπουντ (Ένωση Εβραίων Εργατών) για μια χωριστή εβραϊκή οργάνωση μέσα στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (παρά το γεγονός ότι η ίδια η Μπουντ ήταν δηλωμένα αντίπαλος του Σιωνισμού). Μεταξύ των άλλων είπε:
“Ο σοσιαλισμός που ενδιαφέρεται να σαρώσει τους φραγμούς ανάμεσα στις φυλές, τις θρησκείες και τις εθνικότητες – δεν μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία τέτοιων φραγμών. Αναγνωρίζει στους Εβραίους το δικαίωμα να έχουν σχολεία στη γλώσσα τους, αν αυτό το επιθυμούν. Όμως αυτά δεν πρέπει να είναι έξω από το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και η εβραϊκή πολιτιστική ζωή γενικά δεν πρέπει να επικεντρώνεται και να κλείνεται στον εαυτό της … . “
Ο Τρότσκι, όπως ο Μαρτόφ, ο Άξελροντ, ο Ντόιτς και άλλοι σοσιαλιστές ηγέτες εβραϊκής καταγωγής, υιοθέτησε τη λεγόμενη αφομοιωτική άποψη, υποστηρίζοντας ότι δεν υπήρχε μέλλον για τους Εβραίους ως ξεχωριστή κοινότητα. Οι δεσμοί που είχαν κρατήσει τους Εβραίους ενωμένους ήταν είτε αυτοί της θρησκείας, οι οποίοι σύμφωνα με την επικρατούσα σοσιαλιστική πεποίθηση ήταν καταδικασμένοι να διαλυθούν· είτε εκείνων ενός ημι-επίπλαστου εθνικισμού που κορυφωνόταν στον σιωνισμό. Η Μπουντ ήταν σθεναρά αντίθετη στον σιωνισμό, γιατί αντιλαμβανόταν το μέλλον των Εβραίων να βρίσκεται μέσα στις χώρες της λεγόμενης διασποράς. Ο Τρότσκι όμως υποστήριξε ότι, στην αντίθεσή της στον σιωνισμό, η Μπουντ απορρόφησε από τον τελευταίο την εθνικιστική του ουσία. Ο ίδιος δεν έβλεπε τη λύση του εβραϊκού προβλήματος στη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους, ακόμη λιγότερο στη δημιουργία εβραϊκών κρατών μέσα σε κάποια μη-εβραϊκά, αλλά σε μια συνεπή διεθνιστική αναμόρφωση της κοινωνίας. Προϋπόθεση για αυτό αποτελούσε η αμοιβαία, ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη ανάμεσα στους Εβραίους και τους μη-Εβραίους, είτε μέσα στο κόμμα είτε στο κράτος. Αυτή τη στάση θα τηρούσε μέχρι το τέλος της ζωής του – μόνο ο αντίκτυπος από την άνοδο του ναζισμού θα τον ωθούσε να αμβλύνει λίγο την εχθρότητά του προς τον σιωνισμό. Δεν θα παραδεχόταν την τραγική αλήθεια που εμπεριέχεται στη δυσπιστία των Εβραίων προς το μη-εβραϊκό περιβάλλον τους. Ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος σοσιαλιστής θα μπορούσε τότε να φανταστεί ακόμα και σε κάποιον εφιάλτη του ότι οι εργατικές τάξεις της Ευρώπης, που για αρκετές γενιές είχαν ακούσει τα κηρύγματα της διεθνούς αλληλεγγύης, θα ήταν ανίκανες ή απρόθυμες, σαράντα χρόνια αργότερα, να αποτρέψουν ή να σταματήσουν τη δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών στους θαλάμους αερίων του Χίτλερ. Στο πρόβλημα αυτό οι προτάσεις της Μπουντ δεν θα μπορούσαν φυσικά να δώσουν απάντηση. Ο Τρότσκι απάντησε ως Εβραίος ενάντια στον εβραϊκό σεπαρατισμό, επειδή το όραμά του για το μέλλον απείχε τόσο πολύ από τον ευρωπαϊκό «πολιτισμό» των μέσων του [εικοστού] αιώνα, όσο ο ουρανός από τη γη.ii
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τρότσκι ανασκεύασε εν μέρει τις απόψεις του για το εβραϊκό πρόβλημα μόνο κάτω από τον συγκλονιστικό αντίκτυπο των γεγονότων της γενοκτονίας των Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία αλλά και τις διώξεις τους από το σταλινικό καθεστώς στην ΕΣΣΔ στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Σε μια συνέντευξη του στην Forwärts, μια αμερικανο-εβραϊκή ημερήσια εφημερίδα, δήλωσε ότι η πρόσφατη εμπειρία με τον αντισημιτισμό στο Τρίτο Ράιχ και επίσης στην ΕΣΣΔ, τον έχουν πείσει να εγκαταλείψει την παλαιά του ελπίδα για «ενσωμάτωση» των Εβραίων στα έθνη στα οποία ζουν. Έχει καταλήξει στην άποψη ότι ακόμη και στον σοσιαλισμό το Εβραϊκό ζήτημα θα απαιτεί μια «γεωγραφική λύση», δηλαδή ότι οι Εβραίοι θα χρειάζεται να μπορούν να καταφύγουν σε μια δικιά τους πατρίδα. Οπωσδήποτε δεν πίστευε ότι αυτή πρέπει να είναι η Παλαιστίνη, ότι ο Σιωνισμός μπορεί να λύσει το πρόβλημα ή ότι αυτό μπορεί να λυθεί μέσα στον καπιταλισμό. Ισχυριζόταν ότι όσο επιβιώνει η παρακμάζουσα αστική κοινωνία, τόσο θα μεγαλώνει ο πιο άγριος και βάρβαρος αντισημιτισμός σε όλο τον κόσμο.iii
Ο Σιωνισμός και το κράτος του Ισραήλ
Για περισσότερο από εξήντα χρόνια, ο Σιωνισμός παρέμεινε ένα μειοψηφικό κίνημα μέσα στον εβραϊσμό. Οι μεγαλύτερες μεταναστεύσεις Εβραίων μέχρι τον Β’ ΠΠ γίνονταν προς την Αμερική όπου δημιουργήθηκαν και οι μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες. Ο αριθμός των μεταναστών που κατευθύνονταν προς την Παλαιστίνη, αντιπροσώπευε μόλις ένα 3-3,5% του συνολικού μεταναστευτικού ρεύματος, ενώ οι σιωνιστές έποικοι της Παλαιστίνης βρίσκονταν διαρκώς κάτω από την προστασία αλλά και στην υπηρεσία, των αποικιοκρατών της αγγλικής αυτοκρατορίας.iv
Μετά τον Β’ ΠΠ υπήρξε η μαζική μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων των Εβραίων από τη Δυτική Ευρώπη, ανθρώπων που είχαν επιζήσει από τη γενοκτονία και αναζητούσαν απεγνωσμένα ένα καταφύγιο. Από το 1947 έως το 1956 ο εβραϊκός πληθυσμός στην Παλαιστίνη τριπλασιάζεται, όχι εξαιτίας των σιωνιστικών ιδεωδών, αλλά σαν συνέπεια του γεγονότος ότι οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν χωρίς οικογένεια και πατρίδα. Ωστόσο, με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το σιωνιστικό κίνημα έγινε παράρτημα αυτού του κράτους, συγκροτεί την κυρίαρχη ιδεολογία του και δραστηριοποιείται με σκοπό την υπεράσπιση και την ενίσχυσή του αλλά και την κινητοποίηση των εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς για την υπεράσπιση του.
Εν τω μεταξύ μετά από την παρακμή της αγγλικής αποικιοκρατίας, ο Σιωνισμός πέρασε κάτω από την προστασία αλλά και στην υπηρεσία πλέον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το κράτος του Ισραήλ εδώ και 75 χρόνια, αποτελεί το προγεφύρωμά του στη Μέση Ανατολή, ενώ έχει ανοίξει μια τεράστια, διαρκώς αιμορραγούσα πληγή στο σώμα του αραβικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά η ανάπτυξη των ισχυρών εβραϊκών κοινοτήτων στην Αμερική, συνετέλεσε στην διαρκή ενίσχυση του κράτους του Ισραήλ με επενδυτικά κεφάλαια, εισαγόμενη τεχνογνωσία και ανανέωση με στελεχικό δυναμικό υψηλής ειδίκευσης. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η Νέα Υόρκη αποτελεί την πόλη με το μεγαλύτερο εβραϊκό πληθυσμό μετά το Τελ-Αβίβ. Η υποστήριξη αυτή του εξασφαλίζει ένα βαθμό αυτονομίας απέναντι στην κυβέρνηση των ΗΠΑ. Η απόκτηση πυρηνικών όπλων και υποβρυχίων από το Ισραήλ, οι ανεξέλεγκτες τυχοδιωκτικές κινήσεις της κυβέρνησης Νετανιάχου, όπως ο τελευταίος βομβαρδισμός του Ιρανικού προξενείου στη Δαμασκό, αποτελούν ενδείξεις αυτής της αυξανόμενης αυτονομίας του τερατουργήματος που οι ιμπεριαλιστές επέτρεψαν να αναπτυχθεί. v
Ο φιλελεύθερος Σιωνισμός των Αμερικανοεβραίων
Στην Αμερική, μεταπολεμικά, η κυρίαρχη ιδεολογία στην εβραϊκή κοινότητα ήταν ο «φιλελεύθερος Σιωνισμός» που υποστήριζε την ιμπεριαλιστική ηγεμονία των ΗΠΑ, που συμπεριελάμβανε και τον σιωνιστικό της αντιπρόσωπο, ο οποίος τη βοηθούσε να ελέγχει τη Μέση Ανατολή. Αυτή η ιδεολογία, ισχυριζόταν ότι υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, ενώ ταυτόχρονα χειροκροτούσε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Σύμφωνα με αυτή την μάλλον απλοϊκή προσέγγιση, οποιαδήποτε κριτική στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ είναι ταυτόχρονα και αντιεβραϊκή. Επομένως οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις για τη Γάζα, αλλά ακόμη και οι παλαιότερες, αυτές που γίνονταν εναντίον των πολέμων στο Ιράκ, ή ακόμη γενικότερα εναντίον των επεμβάσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ταυτόχρονα και αντιεβραϊκές. Πολλοί νέοι Εβραίοι στις ΗΠΑ ανατρέφονταν και εκπαιδεύονταν έτσι ώστε να ταυτίζονται με το ισραηλινό κράτος.
Όμως τα τελευταία χρόνια αυτή η ιδεολογία φαίνεται να χάνει την επιρροή της κυρίως ανάμεσα στους νέους εβραϊκής καταγωγής. Όλο και περισσότεροι, δεν αισθάνονται ταυτισμένοι με το κράτος του Ισραήλ και πολλοί από τους διαδηλωτές υπέρ της Παλαιστίνης είναι Εβραίοι. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2021, το 38% των Εβραίων στις Ηνωμένες Πολιτείες κάτω των 40 ετών συμφώνησε ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ. Σχεδόν το ένα τρίτο, το 31%, ένιωθε ότι το Ισραήλ διέπραττε γενοκτονία – και αυτό πριν από την σημερινή εισβολή στη Γάζα. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται να υπάρχουν διαθέσιμα επιστημονικά δεδομένα από τους τελευταίους πέντε μήνες, αυτοί οι αριθμοί έχουν μάλλον αυξηθεί. Είναι μια εύλογη υπόθεση ότι αν είχαμε στοιχεία για Εβραίους νέους κάτω των 25 ετών, θα ήταν η πλειοψηφία τους σε αντίθεση με τον Σιωνισμό. vi
Το χάσμα των γενεών είναι τεράστιο, με τους μεγαλύτερους Εβραίους ψηφοφόρους πολύ πιο πιθανό να υποστηρίζουν το Ισραήλ, αντίθετα από τα παιδιά ή τα εγγόνια τους (πράγμα διαλυτικό για τις οικογένειες). Αυτό μπορούμε άλλωστε εύκολα να το παρατηρήσουμε σήμερα σε οποιαδήποτε διαδήλωση αλληλεγγύης προς τον σφαγιαζόμενο λαό της Παλαιστίνη, με τους Εβραίους νέους να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Είναι γεγονός ότι πολλοί Αμερικανοεβραίοι βρέθηκαν στις κορυφές της αμερικανικής κουλτούρας στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και υπήρξαν στυλοβάτες γενικότερα του αμερικανικού φιλελευθερισμού. Όμως μια ή δυο γενιές νωρίτερα Εβραίοι μετανάστες εργάτες (αναρχικοί, κομμουνιστές και άλλοι επαναστάτες) έπαιξαν επίσης έναν τεράστιο ρόλο στην οικοδόμηση του εργατικού κινήματος. Ακόμα κι αν αυτοί οι Εβραίοι επαναστάτες δεν κατάφεραν να νικήσουν τον καπιταλισμό των ΗΠΑ, κέρδισαν πολλά βασικά δικαιώματα για τους εργαζόμενους που εξακολουθούν να ισχύουν ακόμη και σήμερα.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την μακαρθική καταστολή, ο εβραϊκός ριζοσπαστισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες υποχώρησε κάπως, όταν μια μερίδα λευκών Εβραίων έγιναν αποδεκτοί στις κοινωνικές ελίτ, αλλά και λόγω της σταλινικής προδοσίας. Ο Στάλιν υποστήριξε τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και πολλοί Εβραίοι κομμουνιστές στις ΗΠΑ υποχώρησαν σε αυτή τη δεξιά πίεση και εγκατέλειψαν την αντίθεσή τους στην ιδεολογία του «Jim Crow»vii. Μόνο σε αυτό το πλαίσιο ο φιλελεύθερος Σιωνισμός μπόρεσε να γίνει ηγεμονική ιδεολογία μεταξύ των Αμερικανοεβραίων για σχεδόν μια γενιά.
Οι Εβραίοι Baby Boomersviii μπόρεσαν να συμβιβάσουν τις φιλελεύθερες αξίες τους με την υποστήριξή τους σε ένα αποικιακό κράτος στη Μέση Ανατολή. Ισχυρίστηκαν ότι ήταν είτε «εργατικοί Σιωνιστές», είτε «φιλελεύθεροι Σιωνιστές» και για αυτούς, οι ολοένα και πιο δεξιές πολιτικές των διαδοχικών ισραηλινών κυβερνήσεων ήταν απλώς μια προσωρινή παρέκκλιση. Αλλά εδώ και δεκαετίες, ο «εργατικός Σιωνισμός» εξαφανίζεται – το αριστερό φιλελεύθερο κόμμα Meretz εξαφανίστηκε από την Knesset και η Avoda, το αυτοαποκαλούμενο Εργατικό Κόμμα, έχει μειωθεί σε μόλις τέσσερις έδρες. Η ισραηλινή κοινωνία κυριαρχείται από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τον εβραϊκό σουπρεματισμό. Οι νέοι σήμερα γνωρίζουν μόνο ένα «φιλελεύθερο» Ισραήλ ως παραμύθι που λένε οι παππούδες τους.
Ωστόσο ο εβραϊκός ριζοσπαστισμός δεν σταμάτησε το 1945. Πολλοί Εβραίοι σοσιαλιστές, κομμουνιστές και άλλων επαναστατικών τάσεων συμμετείχαν στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960, αντιστάθηκαν στη ρατσιστική αστυνομία, υπήρξαν ηγέτες της Νέας Αριστεράς και πρωταγωνίστησαν στο μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, εμπνεόμενοι από τους εβραϊκής καταγωγής επαναστάτες όπως τον Λέον Τρότσκι, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, την Έμα Γκόλντμαν.
Σήμερα η ιδεολογία του φιλελεύθερου Σιωνισμού φαίνεται αντιφατική και αβάσιμη. Σήμερα οι πρώην σύμμαχοι αποσχίζονται τόσο προς τα αριστερά όσο και προς τα δεξιά — στατιστικά μιλώντας, οι παλαιότεροι γίνονται Τραμπιστές και οι νεότεροι αντι-Σιωνιστές. Είναι αδύνατο για τους τελευταίους να χειροκροτούν το Ισραήλ ως τη «μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», ενώ η μεγάλη πλειοψηφία της ισραηλινής εβραϊκής κοινωνίας υποστηρίζει ρητά τα εγκλήματα πολέμου, με το 72 τοις εκατό να αντιτίθεται στις παραδόσεις τροφίμων σε ανθρώπους που λιμοκτονούν κάτω από ένα κατοχικό καθεστώς.
Ο Σιωνισμός υπήρξε ανέκαθεν ένα δεξιό αποικιακό σχέδιο: ένα έθνος-κράτος που επιβάλλει τη λευκή-σουπρεματική ιεραρχία με τη στρατιωτική ισχύ. Για μια ή δύο γενιές, έδινε στον εαυτό του ένα φιλελεύθερο, και μερικές φορές ακόμη και ένα δήθεν «σοσιαλιστικό» λούστρο, αλλά αυτό σήμερα εξαφανίζεται. Οι φιλο-παλαιστίνιοι διαδηλωτές δεν αποτελούν κάποια απειλή για τους Εβραίους. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι πολλοί Εβραίοι νέοι συμμετέχουν στις διαδηλώσεις για Ελεύθερη Παλαιστίνη και απορρίπτουν τον Σιωνισμό.
Σημειώσεις:
i Gaza. L’escorte médiatique d’un genocide, Éditorial, OrientXXl, 8 Ιανουαρίου 2024
ii Ι. Ντόυτσερ, Ο Ένοπλος Προφήτης.
iii Αρχεία Τρότσκι, 28 Ιανουαρίου 1937
iv Michel Warschawskin & G. Taut, Τί είναι σιωνισμός.
v WOLFGANG STREECK, Master and Servant, NLR
vi Nathaniel Flakin, Is the Golden Age of American Jews Ending? No, but Liberal Zionism Is Breaking Down, Left Voice.
vii Ως νόμοι Jim Crow έγιναν γνωστοί ένα σύνολο ομοσπονδιακών και τοπικών νόμων που επέβαλαν τον φυλετικό διαχωρισμό κυρίως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.
viii Η γενιά των Baby Boomers ορίζεται συνήθως ως τα άτομα που έχουν γεννηθεί ανάμεσα στο 1946 και το 1964.