Παγκόσμια Συνέδρια
Τις τελευταίες εβδομάδες, η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι της χώρας σπάνε τα δεσμά του φόβου και των απαγορεύσεων και βγαίνουν στο δρόμο. Κάθε πόλη και κάθε γειτονιά γέμισε ανθρώπους που διαδηλώνουν μαζικά ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και την αστυνομική βία. Φουντώνει η οργή για τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από την κυβέρνηση, που έχει στείλει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Αυξάνει η ανησυχία για την ανεργία, τις περικοπές και τη φτώχεια που έρχεται, όταν θα κληθούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν τον οικονομικό λογαριασμό της κρίσης. Η κυβέρνηση φοβάται όσο τίποτα τον νέο κύκλο αγώνων στον οποίο μπαίνει η εργατική τάξη.
Η εργατική τάξη, όμως, δεν θα είναι ολόκληρη εάν δεν περιλάβει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η ενότητά μας και η δύναμή μας θα είναι μισή χωρίς τους συναδέλφους και τους συνανθρώπους μας από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, της Αφρικής, των Βαλκανίων. Η σύγχρονη εργατική τάξη είναι πιο πολυεθνική, και πιο μαζική, από ποτέ.
Οι κυβερνήσεις, η ΕΕ των ρατσιστικών συμφωνιών για τους πρόσφυγες, τα ΜΜΕ του συστήματος, η ακροδεξιά και φασίστες προσπαθούν σταθερά να μολύνουν την κοινωνία με το δηλητήριο του ρατσιστικού μίσους. Η μανία τους δεν είναι τυχαία: εντάσσεται στην καμπάνια της αστικής τάξης, η οποία θέλει τους πρόσφυγες και μετανάστες σε καθεστώς παρανομίας και ομηρίας. Θέλει μια δεξαμενή εργαζομένων που θα την ανοίγει και θα την κλείνει όποτε θέλει, η οποία θα αποτελείται από ανθρώπους χωρίς δικαιώματα και χωρίς απαιτήσεις, ευάλωτους ανά πάσα στιγμή στη βία του κράτους, στις απελάσεις, στην εκμετάλλευση των ΜΚΟ και της μαφίας. Οι καπιταλιστές και τα κράτη της Ευρώπης θεωρούν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να επεμβαίνουν και να κάνουν δουλειές σε όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά αποποιούνται κάθε ευθύνη όταν οι άνθρωποι των οποίων έχουν καταστρέψει τη ζωή φτάνουν στην πόρτα τους. Σε μια από τις πιο ντροπιαστικές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, η μεγάλη προσφυγική μετακίνηση από το 2015 αντιμετωπίστηκε από την Ευρώπη με τείχη, δολοφονίες στα σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Ελλάδα υπήρξε ο προμαχώνας αυτής της δολοφονικής Ευρώπης.
Η ίδια η κρίση γελοιοποιεί την ξενοφοβική προπαγάνδα. Τη στιγμή που οι ΜΕΘ ξεχειλίζουν από ασθενείς με κορονοϊό, που κόλλησαν στη δουλειά τους ή στα γεμάτα ΜΜΜ, ποιος τολμά να πει ότι οι μετανάστες είναι υγειονομικός κίνδυνος; Τη στιγμή που η καπιταλιστική οικονομία βυθίζεται σε μια ύφεση μεγαλύτερη από αυτή του 2008, και οι απολύσεις προβλέπονται χιλιάδες, ποιος τολμά να πει ότι τις δουλειές τις «παίρνουν οι ξένοι»; Τη στιγμή που το σύστημα δείχνει ότι δεν χωρά κανέναν μας, ποιος τολμά να αναρωτηθεί πόσοι μετανάστες «χωράνε στη χώρα»;
Ντόπιοι εργαζόμενοι, μετανάστες και πρόσφυγες έχουν βρεθεί ήδη αρκετές φορές μαζί στον δρόμο. Στο κίνημα της αλληλεγγύης από το 2015 και μετά. Στο αντιφασιστικό κίνημα. Στην τεράστια διαδήλωση του περσινού Μάρτη ενάντια στην εθνικιστική υστερία που είχε εμφανιστεί στα νησιά. Στις μαζικές κινητοποιήσεις μετά τη μεγάλη φωτιά στο κολαστήριο της Μόριας. Στο κίνημα για να γίνουν δεκτά τα παιδιά των προσφύγων στα σχολεία.
Η ενότητα αυτή θα πρέπει να εμπεδωθεί παντού. Με κοινή οργάνωση ντόπιων και ξένων, ανεξάρτητα από το κράτος, την ΕΕ, τις ΜΚΟ. Χωρίς ηγεμονισμούς και διαγκωνισμούς που γελοιοποιούν το κίνημα.
Για αυτό τον λόγο, το εργατικό και το νεολαιίστικό κίνημα θα πρέπει να βάλουν στην προμετωπίδα τους τα ιδιαίτερα αιτήματα των προσφύγων και μεταναστών συναδέλφων: ανοιχτά σύνορα και υπεράσπιση του δικαιώματος στη μετανάστευση, άσυλο και νομιμοποίηση για όλους όσους και όλες όσες το ζητούν, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αξιοπρεπής στέγη για όλους μέσα στις πόλεις, δωρεάν περίθαλψη, ίσα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Όλες/όλοι το Σάββατο 20/3 στις 2μμ στο Σύνταγμα!
