Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβριο του 2013, λίγους μήνες μετά και τη στυγερή δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της φασιστικής βίας. Τις επόμενες εβδομάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι, μετανάστες και ντόπιοι βγήκαν μαζικά στους δρόμους αρχικά στο Κερατσίνι και μετά σε κάθε περιοχή της χώρας φτάνοντας να πολιορκήσουν τα γραφεία της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Ήταν το κρίσιμο σημείο καμπής για τον περιορισμό της φασιστικής πανούκλας. Ο μαχητικός αντιφασιστικός αγώνας υποχρέωσε την κυβέρνηση Σαμαρά, που μέχρι τότε διατηρούσε σχέσεις αβρότητας και συνεννόησης με τους ναζί δολοφόνους να οδηγήσει όλα τα κορυφαία της στελέχη στη δικαιοσύνη.
Η ήττα της Χρυσής Αυγής ήταν μια μεγάλη ανάσα για τους μετανάστες, τους εργαζόμενους, τη νεολαία,τους συνδικαλιστές, τις γυναίκες, τα LGBTQI άτομα, όλα τα καταπιεσμένα στρώματα που αποτελούν στόχο για τους φασίστες, που δεν είναι καθόλου “αντισυστημικοί”, παρά οι εκφραστές της πιο αυταρχικής μορφής της δικτατορίας του κεφαλαίου. Όλες οι προσπάθειες αναβίωσης του μορφώματος στη μία ή την άλλη μορφή παρήγαγαν στην καλύτερη περίπτωση μια καρικατούρα. Φασιστικά τάγματα εφόδου δεν μπόρεσαν να ξαναβγούν με σοβαρούς όρους σε καμιά περιοχή της χώρας.
Ωστόσο, η μάχη με τον φασισμό και την ακροδεξιά είναι πάντα εδώ. Τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα της Χρυσής Αυγής βλέπουμε νέα ακροδεξιά μορφώματα, με πιο κοντινό της φυσικά τους βραχύβιους Σπαρτιάτες, να μπαίνουν στη Βουλή. Είδαμε το ξενοφοβικό, ρατσιστικό, εθνικιστικό δηλητήριο να διαχέεται στη νεολαία και σε κομμάτια της εξαθλιωμένης εργατικής τάξης με τα μακεδονικά συλλαλητήρια. Είδαμε την ανάδυση ενός νέου σκοταδιστικού ανορθολογισμού τα χρόνια της πανδημίας, με την ακροδεξιά να ψαρεύει στα θολά νερά της αβεβαιότητας της εποχής. Είδαμε πάνω απ’ όλα ότι επιθέσεις απέναντι σε μετανάστες και άλλες πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, εξακολουθούν να γίνονται, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την δολοφονία μετανάστη εργάτη Σιράζ Σαφτάρ τον Αύγουστο του 2023.
Την ίδια στιγμή, στο διεθνές επίπεδο και ειδικά στην Ευρώπη του πολέμου, της οικονομικής στασιμότητας και του θεσμικού ρατσισμού, οι δυνάμεις της ακροδεξιάς, ακόμα και νεοφασιστικές δυνάμεις, κερδίζουν έδαφος και δίνουν τον τόνο. Βρίσκονται να κυβερνάνε (Ιταλία, Ουγγαρία και αλλού) ή να βρίσκονται μια ανάσα από την κυβερνητική εξουσία (Γαλλία). Πιο πρόσφατα, στη Γερμανία, ο θρίαμβος του AfD σε δύο κρατίδια είχε ως άμεσο αντίκτυπο την περαιτέρω σκλήρυνση της πολιτικής συνόρων του γερμανικού κράτους, ενώ η αντιμεταναστευτική προπαγάνδα διαβρώνει τον λόγο ακόμα και πρώην αριστερών κομμάτων. Στο Ευρωκοινοβούλιο οι τρεις πλέον συσσωματώσεις ακροδεξιών κομμάτων αποτελούν πλέον τη δεύτερη δύναμη.
Ο κίνδυνος της ακροδεξιάς ή και του φασισμού δεν αντιμετωπίζεται όμως με την επίκληση στις δήθεν δημοκρατικές αξίες ούτε με τη δημιουργία λαϊκών μετώπων με αστικές δυνάμεις, οι οποίες το μόνο που προσφέρουν είναι λιτότητα, καταστολή, ρατσισμό και πόλεμο. Το έργο της προσπάθειας υπεράσπισης της φθαρμένης αστικής δημοκρατίας που παίζεται πάλι δεν είναι καθόλου αντίβαρο απέναντι στους ακροδεξιούς και τους φασίστες, όπως δεν ήταν και πριν ή αμέσως μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να τσακίσει τον φασισμό και την ακροδεξιά πανούκλα είναι η κινητοποίηση, η αυτοοργάνωση και η ενωτική μαζική δράση όλων των καταπιεσμένων. Στη Βρετανία, τον δρόμο στις επίδοξες ακροδεξιές ομάδες κρούσης, τον έφραξε η πολυεθνική εργατική και νεολαιίστικη κινητοποίηση με ξεκάθαρο ταξικό ένστικτο.
Απέναντι στο πιο αποκρουστικό όπλο υπεράσπισης του συμφέροντος του ισχυρού, οι καταπιεσμένοι του καπιταλιστικού συστήματος, αντιπαρατάσσουν την αλληλεγγύη, την ενότητα της τάξης τους, το μαχητικό αγώνα για ελευθερία, ειρήνη και ισότητα. Με μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις, με αντιφασιστική οργάνωση σε κάθε γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς, θα ξεριζώσουμε το παράσιτο του ναζισμού από παντού.
ΟΚΔΕ Σπάρτακος
