ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ!

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ,

ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

 Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές για το μέλλον της μπολιβαριανής διαδικασίας. Η αντιπολίτευση επιδιώκει να ανατρέψει το καθεστώς Μαδούρο και να ξεμπερδέψει μια για πάντα με τις κατακτήσεις και το συμβολισμό του. Είναι προφανές ότι τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει από τη δήθεν δημοκρατική αντιπολίτευση, που προσπαθεί να αντλήσει δημοκρατικό άλλοθι απέναντι στο “αυταρχικό καθεστώς”, συνεπικουρούμενη καθημερινά από τα δυτικά κυρίαρχα ΜΜΕ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι αντιπολιτευόμενοι είναι ένας εσμός από ανθρώπους των πολυεθνικών και των τραπεζών, αυτοεξόριστους του Μαϊάμι, παλιές ελίτ του πετρελαίου που έχουν χάσει εν μέρει τα προνόμιά τους, ανοιχτούς φασίστες, νεαρούς οπλισμένους κουκουλοφόρους τραμπούκους με πρακτικές παραστρατιωτικών συμμοριών. Είναι σε απευθείας επαφή με την Ουάσινγκτον και τους αντιδραστικούς κύκλους της Κολομβίας και άλλων γειτονικών χωρών. Η πολιτική τους δράση συνίσταται στο οικονομικό μποϋκοτάζ απέναντι στο καθεστώς, τη φυγή τεράστιων κεφαλαίων στο εξωτερικό, τον οικονομικό στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων και, πιο πρόσφατα, την τρομοκρατία στο δρόμο, τον εμπρησμό πολιτών, τους πυροβολισμούς εναντίον των πιο φτωχών και σκουρόχρωμων. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, έχουν αποχαλινωθεί στο πλαίσιο μιας σειράς λιγότερο ή περισσότερο βίαιων πραξικοπημάτων (Βραζιλία, Ονδούρα, Παραγουάη). Η νίκη της αντιπολίτευσης θα σημάνει τη βίαιη καταστολή των εργατικών και λαϊκών κινημάτων και την σφιχτή πρόσδεση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι απειλές του προέδρου Τραμπ για ανάληψη στρατιωτικής δράσης ενάντια στη Βενεζουέλα δείχνουν το ποιόν της.

 Ο αποτροπιασμός για την αντεπίθεση της Δεξιάς δεν σημαίνει όμως ότι κλείνουμε τα μάτια στις ευθύνες, τις ανεπάρκειες και τα λάθη του γραφειοκρατικού καθεστώτος Μαδούρο. Από τη μια, στο οικονομικό επίπεδο, το οικονομικό μοντέλο, που βασίζεται αποκλειστικά στην εξόρυξη και εξαγωγή πετρελαίου, δεν άλλαξε επί της ουσίας επί Τσάβες, ενώ ο διάδοχός του έχει κάνει τολμηρά ανοίγματα στο ιδιωτικό ξένο κεφάλαιο. Η ανυπαρξία παραγωγικού ιστού και η πτώση της τιμής του πετρελαίου οδήγησαν τα τελευταία χρόνια σε πτώση του ΑΕΠ, με το λαϊκό εισόδημα να πλήττεται σοβαρά. Η συμφωνία για την παραχώρηση τεράστιων δασικών εκτάσεων σε καναδικό εξορυκτικό κολοσσό σημαίνει εκτός των άλλων εκτοπισμό πολλών χιλιάδων κατοίκων και ανυπολόγιστες περιβαλλοντικές συνέπειες. Στο πολιτικό επίπεδο, η κυβερνητική γραφειοκρατία, σε συνεργασία με την αναδυόμενη “Μπολιμπουρζουαζία”, ελίσσεται χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν θεσμούς, οι οποίοι κρατούν απ ‘έξω τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Οι γραφειοκρατικοί και από τα πάνω χειρισμοί, η καθετοποίηση του πάλαι ποτέ πλουραλιστικού κυβερνητικού PSUV και η υπερβολική στήριξη στις ένοπλες δυνάμεις έχουν σε μεγάλο βαθμό στερήσει την πολιτική ορμή από τις μάζες που ανέδειξαν τον τσαβισμό σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη και προχώρησαν πέρα από το διακηρυγμένο στόχο του, αυτόν του αστικού εκσυγχρονισμού.

Η εικόνα ωστόσο ενός αιμοσταγούς δικτάτορα είναι εντελώς ψευδής και εκ του πονηρού. Το καθεστώς της Βενεζουέλας, με όλες τις στρεβλώσεις και την ακύρωση του τσαβισμού να προχωράει, εξακολουθεί να είναι το πιο συμμετοχικό και δημοκρατικό που γνώρισε ποτέ η χώρα. Γι’ αυτό και η λυσσώδης προσπάθεια να ανατραπεί από εγχώριες και ξένες ελίτ. Αν και δειλό και πολλές φορές συμβιβαστικό, το καθεστώς εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια γραμμή μερικής ρήξης με τον ιμπεριαλισμό και πλήρους ρήξης με την αντιδραστική αντιπολίτευση. Η κήρυξη εκλογών για Συντακτική Συνέλευση, που έγιναν στα τέλη Ιουλίου, αν και αμφισβητήσιμης χρησιμότητας και συμφωνίας με το τσαβιστικό Σύνταγμα του 1999, το οποίο προϋποθέτει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων για επικύρωση της διεξαγωγής των εκλογών και της αποδοχής της Συντακτικής, τα οποία ποτέ δεν έγιναν, είναι μια αμυντική, νόμιμη, αν και γραφειοκρατική, κίνηση ενάντια στην προβοκάτσια της Δεξιάς, που ελέγχει τη Βουλή. Απέναντι σε ένοπλες διαδηλώσεις, που απαιτούσαν την παραίτησή του, το καθεστώς διάλεξε να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο μπορεί για να σταθεροποιήσει την εξουσία του. Η διακήρυξη της αποχώρησης της χώρας από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, μετά την καταδίκη εκ μέρους του της Συντακτικής, δείχνει αν μη τι άλλο ένα καθεστώς που αντιστέκεται. Ένα καθεστώς όμως που σίγουρα χάνει την υποστήριξη από μεγάλα κομμάτια παραδοσιακών οπαδών του τσαβισμού, γεγονός που αποδεικνύεται από τη μέτρια συμμετοχή στις κάλπες για τη Συντακτική (41%), με δεδομένη όμως την δεξιά τρομοκρατία, που όχι μόνο δε συμμετείχε στις εκλογές, αλλά προσπάθησε να τις εμποδίσει με οδοφράγματα και αποκλεισμούς εκλογικών κέντρων και φυσικές επιθέσεις σε ψηφοφόρους.

Το υποκριτικό ενδιαφέρον των χωρών της ΕΕ και των ΗΠΑ για τη “δημοκρατία” στη Βενεζουέλα, δείχνει την αγωνία του ιμπεριαλισμού για τα συμφέροντά του στην περιοχή. Δεν θα ανεχτούμε καμία ανάμειξη και ανάληψη δράσης εκ μέρους των χωρών που τόσα χρόνια έχουν πρωτοστατήσει στη λεηλασία της ηπείρου, και έχουν στηρίξει όλα τα αντιδραστικά και δικτατορικά κινήματα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ευθύνες των κυβερνήσεών τους, της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης, στην οικονομική ασφυξία του λαού της Βενεζουέλας είναι συντριπτικές.

Ο συντριπτικά δυσμενής συσχετισμός, ειδικά όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή, το εγχώριο οικονομικό μποϋκοτάζ και το ξένο οικονομικό εμπάργκο είναι δεδομένο ότι λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός ενάντια στις κατακτήσεις της Μπολιβαριανής διαδικασίας. Ωστόσο δεν θα πρέπει να στέκονται ως δικαιολογία για τους γραφειοκρατικούς χειρισμούς της κυβέρνησης. Η πραγματική δύναμη της Βενεζουέλας είναι οι εργάτες, οι συνδικαλιστές, οι αγρότες, οι ιθαγενείς, οι τοπικοί ακτιβιστές, οι μάζες που την τελευταία εικοσαετία έχουν φτάσει περισσότερο από ποτέ κοντά στην εξουσία, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται μακριά. Οι πραγματικοί φίλοι της Βενεζουέλας είναι το διεθνές εργατικό και αριστερό κίνημα και όχι δυνάμεις που θέλουν να αποκτήσουν το μερτικό τους στα κοιτάσματά της (Ρωσία, Κίνα). Η διαγραφή του εθνικού χρέους, η ακύρωση όλων των οικονομικών και πολιτικών συμφωνιών με τον ιμπεριαλισμό, η απαλλοτρίωση των τεράστιων περιουσιών και τσιφλικιών των εχθρών του καθεστώτος, ο έλεγχος της φυγής κεφαλαίων μαζί με την πολιτική χειραφέτηση των εργαζόμενων μαζών, την αναβάθμιση των μορφών κοινοτικής και τοπικής εξουσίας σε πραγματικά εθνικά όργανα εξουσίας είναι ο μόνος τρόπος για να κλείσει ο δρόμος στην παλινόρθωση της Δεξιάς, που θα σημάνει μαύρο μέλλον για τη χώρα και την ήπειρο, αλλά και για να ανοίξει ένας νέος δρόμος σοσιαλιστικής οικοδόμησης.