Παγκόσμια Συνέδρια
Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος συγχαίρει τους διαδηλωτές και διαδηλώτριες που έσπασαν στις 17/11 στην πράξη την παροιμιώδη αυταρχική απαγόρευση των συγκεντρώσεων για το Πολυτεχνείο σε όλη την Ελλάδα. Οι επικλήσεις της δολοφονικής κυβέρνησης στη Δημόσια Υγεία, η τρομοκρατία τις προηγούμενες μέρες και οι εξαγγελίες για συλλήψεις και πρόστιμα σε όσους τολμήσουν να υπάρχουν στο δρόμο δεν κατάφεραν να ματαιώσουν τον εορτασμό της εξέγερσης από πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της εργατικής τάξης.
Το όργιο καταστολής, η βιομηχανία προστίμων και η επιστράτευση των παπαγάλων των ΜΜΕ φανερώνουν μόνο το πολιτικό αδιέξοδο και τον πανικό στον οποίο βρίσκεται η κυβέρνηση. Το αποψιλωμένο ΕΣΥ, τα ασφυκτικά γεμάτα ΜΜΜ, η πρεμούρα της κυβέρνησης να απαντάει στην πανδημία μόνο με αντεργατικά μέτρα, τυφλά λοκντάουν και τιμωρητικές ποινές, αλλά και η παρουσία χιλιάδων συνωστισμένων αστυνομικών, η σωματική βία, το κυνηγητό αγωνιστών σε γειτονιές πολλές ώρες μετά τη διάλυση της πορείας -που θεωρούνταν ο στόχος της ΕΛΑΣ- και το τσουβάλιασμα διαδηλωτών ακόμα και μέσα σε κλειστούς χώρους δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία: το τελευταίο που την απασχολεί είναι η προστασία της δημόσιας υγείας.
Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη γελάστηκαν θεωρώντας ότι θα ξεμπερδέψουν για πάντα με την επέτειο του Πολυτεχνείου, τη μνήμη της εξέγερσης και το σύγχρονο συμβολισμό του. Το μαζικό δημοκρατικό αίσθημα που διεγείρει το Πολυτεχνείο μπορεί να μην εκφράστηκε με την παρουσία δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων στο δρόμο, όπως θα γινόταν αν δεν συνέτρεχαν οι έκτακτοι υγειονομικοί λόγοι, ωστόσο προσφέρει αναμφισβήτητη κοινωνική νομιμοποίηση σε όσους και όσες κατάφεραν να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις. Πόσο μάλλον τη στιγμή που η οργή ξεχειλίζει απέναντι στη δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης, και οι προχτεσινές συγκεντρώσεις, εκτός από τον πάντα ζωντανό εργατικό, δημοκρατικό, αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, είχαν και αναβαθμισμένο αντικυβερνητικό περιεχόμενο. Επόμενες στάσεις του κινήματος, μετά τη μεγάλη στιγμή της 17ης Νοέμβρη, είναι η απεργία της 26ης και η δωδέκατη επέτειος της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκέμβρη.
Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος εξαρχής υποστήριξε την ανάγκη οργάνωσης δράσεων και συγκεντρώσεων που θα αμφισβητήσουν την απαγόρευση, ακόμα και αν η συμμετοχή εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη. Με βάση αυτή τη λογική κινηθήκαμε όλη την τελευταία εβδομάδα. Δεν υπεκφύγαμε, επιχειρηματολογώντας ότι ο κόσμος θα μας θεωρήσει ανεύθυνους και υποσχόμενοι ότι «θα λογαριαστούμε μετά». Η παρέμβασή μας δεν είχε σκοπό τη θυματοποίηση και ηρωοποίηση μέσα από την αστυνομική καταστολή, όσο και αν, βέβαια, δεν ήταν δυνατόν να αποφύγουμε ορισμένες προσαγωγές. Κριτήριο μας ήταν να βοηθήσουμε να υπάρξει πραγματική κινητοποίηση, παρά τις αδιανόητες συνθήκες, η οποία να δώσει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση στο κίνημα. Η αναγκαστική αναφορά σε λεπτομέρειες γίνεται όχι για να “ευλογήσουμε τα γένια μας”, κάτι που θα ήταν αυτοαναφορικό και κενό νοήματος, αλλά ως προσπάθεια συνεισφοράς μιας αρκετά πολύτιμης εμπειρίας. Σε τόσο ιδιαίτερες συνθήκες, τα συμπεράσματα που εξάγονται από τη δράση καθενός και καθεμίας έχουν ιδιαίτερη πρακτική σημασία και για το μέλλον.
Τις προηγούμενες ημέρες, μέλη της οργάνωσης συμμετείχαν στις δράσεις μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο, που ήταν το πρώτο δείγμα της αμφισβήτησης των απαγορεύσεων. Επιλέξαμε να παρέμβουμε με αντιπροσωπεία στη συνέλευση και την κατάληψη, καθώς και στις δράσεις ενάντια στην εκκένωση της Παρασκευής 13 Νοέμβρη. Σκοπός τόσο της παρέμβασής μας στο Πολυτεχνείο, κυρίως με τμήματα του αναρχικού χώρου, όσο και της συμμετοχής μας στις συσκέψεις και διεργασίες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν η προώθηση μιας ενιαιομετωπικής λογικής συνένωσης των δυνάμεων για να μην έχουμε ένα Πολυτεχνείο κλειστό από την αστυνομία. Αποδείχτηκε πράγματι ότι αυτή ήταν και η μόνη πραγματική προσπάθεια του κινήματος να κρατήσει ανοιχτό το Πολυτεχνείο. Κάθε άλλη ιδέα έμεινε σχέδιο επί χάρτου (και σχεδόν όλη η αριστερά απέφυγε τελικά να δώσει αυτή τη μάχη).
Στις 17 Νοέμβρη, γνώμονας της δράσης της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος ήταν η πραγματοποίηση της ανακοινωμένης συγκέντρωσης στην πλατεία Κλαυθμώνος. Θεωρήσαμε ότι τα σχέδια Β’, με συγκεντρώσεις σε άλλα σημεία, ήταν καταδικασμένα σε αποτυχία και ουσιαστικά αποδέχονταν εξαρχής ότι η ανακοινωμένη συγκέντρωση δεν θα γίνει. Πιστέψαμε ότι παρά τις δυσκολίες υπήρχε μια χαραμάδα για να πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση, με τα απαραίτητα μέτρα και τους τρόπους δράσης που θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό δυνατό. Είναι ευτύχημα ότι η εκτίμηση αυτή επιβεβαιώθηκε. Αντιμετωπίζουμε με συντροφικό σεβασμό όλες τις οργανώσεις της αριστεράς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν στο δρόμο (τη φορά αυτή, ήταν το μεγαλύτερο τμήμα του αναρχικού χώρου που δεν ήταν σε θέση να δώσει τη μάχη). Παρόλα αυτά, θεωρούμε ότι η σωστή επιλογή ήταν η συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος, καθώς οι υπόλοιπες συγκεντρώσεις βρέθηκαν αντικειμενικά στην πλάτη των γεγονότων.
Την ημέρα της διαδήλωσης, συμμετείχαμε αρχικά με πανό στην κατάθεση στεφάνων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνδικαλιστικών φορέων στο χώρο μνήμης του Πολυτεχνείου. Απέναντι στον αστυνομικό κλοιό, δηλώσαμε την παρουσία μας δημόσια, αλλά δεν δεχτήκαμε να καταθέσουμε στεφάνι ή λουλούδια με αστυνομική συνοδεία. Δεν δεχτήκαμε να αγγίξει τα υλικά μας χέρι αστυνομικού, «μουλιασμένο από το δικό μας αίμα». Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε, μέσα από ασφυκτικούς αστυνομικούς ελέγχους μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος, όπου συμμετείχαμε στη συγκέντρωση που καλούσαμε μαζί με άλλες αριστερές οργανώσεις και σωματεία. Στις άλλες πόλεις, τα μέλη μας συμμετείχαν στις μαχητικές συγκεντρώσεις, που, με ευελιξία και το απαραίτητο θάρρος, έδωσαν το ηχηρό μήνυμα αμφισβήτησης των καθολικών απαγορεύσεων.
Συμμετείχαμε σε όσες συγκεντρώσεις είχαμε δηλώσει, με δυναμική δημόσια παρουσία, στο μέτρο πάντα των δυνατοτήτων μας. Δεν δώσαμε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης σε κυβέρνηση και αστυνομία, δεν προβήκαμε σε απερίσκεπτες και τελικά προσβλητικές για την κοινωνία ενέργειες. Δεν κάναμε «την αδυναμία μας ιδεολογία», αλλά ούτε βάλαμε τους εαυτούς μας και άλλους σε κίνδυνο με απροσχεδίαστες και σπασμωδικές κινήσεις. Ελπίζουμε ότι συμβάλαμε στο να φανεί ότι, ακόμα και στις πιο ακραίες συνθήκες, η αντίσταση και η αντεπίθεση δεν είναι ούτε αδύνατες, ούτε μάταιες. Η αντίσταση δεν γίνεται από ήρωες. Γίνεται από απλούς ανθρώπους, όπως είμαστε εμείς και τόσοι άλλοι που βρέθηκαν στο δρόμο. Δεν χρειάζεται υπερδυνάμεις. Χρειάζεται οργάνωση και καλή κατανόηση της κατάστασης.
Η προχτεσινή ημέρα ήταν μια σημαντική παρακαταθήκη αγώνα, ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι απέναντι στον φόβο της πανδημίας και το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταστολής, ο αγώνας θα συνεχιστεί. Η κυβέρνηση όχι μόνο δε θα φιμώσει την εργατική τάξη και τις οργανώσεις της, αλλά θα βρει μπροστά της τον δίκαιο αγώνα για ζωή και υπεράσπιση των εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της. Η εργατική τάξη θα σταθεί όρθια για να συνεχίσει να κρατάει όρθια την κοινωνία.
- Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων-εισών για τις εκδηλώσεις και τις πορείες του Πολυτεχνείου – καμία δίωξ
- Να καταπέσουν τα τιμωρητικά πρόστιμα που επιβαρύνουν μόνο άνεργες, εργαζόμενους, χαμηλόμισθες, συνταξιούχους
