H «Συμφωνία Τραμπ» για την Γάζα και τα καθήκοντα του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη

1. Η εκεχειρία στη Γάζα μετά τη διετή γενοκτονία που οργάνωσε και εκτέλεσε το ισραηλινό κράτος είναι μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης για την δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας ότι σταμάτησαν-προς το παρόν-οι βομβαρδισμοί σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, καταυλισμούς και νοσοκομεία, ότι ο ισραηλινός στρατός σταματάει τις χερσαίες επιχειρήσεις της καμμένης γης, ενώ εκατοντάδες Παλαιστίνιοι αιχμάλωτοι στις ισραηλινές φυλακές επανενώθηκαν με τις οικογένειές τους, με τις εικόνες να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Οι Παλαιστίνιοι αυτές τις μέρες μπορούν να κοιμούνται πιο ήσυχοι και έχουν καταφέρει κάτι πρωτόγνωρο: αντιστάθηκαν με πρωτοφανή αυτοθυσία στη γενοκτονία και έχουν κερδίσει την προσοχή και τον σεβασμό του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης Νετανιάχου, που δεν ήταν άλλος από το να εξαφανίσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό από τη Γάζα προς το παρόν απέτυχε.

2. Η αναγνώριση εκ μέρους των παραδοσιακών στενών συμμάχων του Ισραήλ (Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Αυστραλία) του παλαιστινιακού κράτους έγινε μόνο χάρη στις συνεχείς και μαζικές κινητοποιήσεις του αντιπολεμικού κινήματος αλληλεγγύης στις χώρες της λεγόμενης Δύσης και στις πολύμορφες δράσεις του, από το μποϋκοτάζ μέχρι τον στόλο αλληλεγγύης. Οι εκατομμύρια διαδηλωτές είναι η δύναμη που έφερε αυτή τη στιγμή τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών του ΟΗΕ να αναγνωρίζει κάποιο παλαιστινιακό κράτος. Αποτελεί όνειδος που δεν ξεπλένεται, η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του ελληνικού κράτους, από τους πιστότερους συμμάχους του σιωνιστικού κράτους, που παραμένει μέρος μιας θλιβερής μειοψηφίας που ακόμα και τώρα αρνείται να το κάνει.

3. Ωστόσο η αναγνώριση αυτή αποτελεί ένα ρεσιτάλ υποκρισίας. Αφενός δεν έχει κανένα νόημα, παρά μόνο συμβολικό, η αναγνώριση ενός κράτους, όταν δεν ορίζονται ποια είναι τα σύνορά του και όταν στην πράξη ο υπάρχων εθνικός χώρος τελεί υπό στρατιωτική κατοχή. Σύμφωνα με το λεγόμενο διεθνές δίκαιο, η αναγνώριση ενός κράτους υποχρεώνει και την ανάληψη δράσης προκειμένου η ύπαρξη του κράτους αυτού να μη διακυβεύεται, δράση την οποία φυσικά κανείς δεν ανέλαβε. Αφετέρου, η αναγνώριση κράτους υπό προϋποθέσεις για την πολιτική εκπροσώπηση των Παλαιστίνιων (απομάκρυνση της Χαμάς από την διοίκηση της Γάζας, μεταρρύθμιση της Παλαιστινιακής αρχής), αναφέρεται σε ένα κράτος στο οποίο ο λαός στερείται αυτοδιάθεσης. Τέτοιου είδους αναγνώριση είναι προσχηματική με σκοπό να κατευνάσει τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Είναι απότοκο της γραμμής που έχει κρατήσει η Δύση να ονομάζει τους εχθρούς της τρομοκράτες ώστε να μπορεί να επεμβαίνει στρατιωτικά σε χώρες χωρίς καν να κηρύττει πόλεμο σε αυτές. Άλλωστε, ακόμα και οι χώρες-επικριτές του Ισραήλ, το εξόπλιζαν και το προστάτευαν τα τελευταία δύο χρόνια. Ο πόλεμος εναντίον της Γάζας γίνεται με τον IDF στην πρώτη γραμμή, αλλά διεξάγεται από όλη την δύση.

4. Το σχέδιο ειρήνευσης στην περιοχή, προσωπική υπόθεση του προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ, είναι ένα αποικιακό σχέδιο που στην πράξη αρνείται κάθε αυτοδιάθεση στους Παλαιστίνιους. Η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Γάζα θα γίνει υπό όρους, οι οποίοι παραμένουν ασαφείς και δύσκολα επιτεύξιμοι. Ήδη οι Ισραηλινοί ισχυρίζονται ότι η Χαμάς παραβίασε τους όρους, επειδή δεν έχουν παραδοθεί ακόμα οι σοροί όλων των ομήρων, διαδικασία η οποία κατά γενική ομολογία-και του Τραμπ -είναι χρονοβόρα. Έτσι ήδη λίγες μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας, το Ισραήλ περιορίζει στο μισό τον όγκο ανθρωπιστικής βοήθειας που μπαίνει στη Λωρίδα. Η συμφωνία προβλέπει ξεκάθαρα ότι ο ισραηλινός στρατός παραμένει για απροσδιόριστο διάστημα μέσα στη Γάζα, έχει τον έλεγχο των συνόρων της και των προϊόντων που μπαίνουν, η διακυβέρνηση της Γάζας ανατίθεται σε ένα διεθνές συμβούλιο με επικεφαλής τον εγκληματία πολέμου Μπλαιρ, ενώ η απόδοση της διακυβέρνησης στην Παλαιστινιακή Αρχή θα γίνει όταν η τελευταία κριθεί κατάλληλη. Είναι σαφές ότι το παραπάνω δεν αποτελεί καθόλου αναγνώριση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού και αντίθετα τον θέτει μπροστά στο δίλημμα διαρκής υποδούλωση ή αφανισμός. Ο στόχος της είναι αφενός να κατασταλούν οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης στη Γάζα και αφετέρου να δημιουργηθεί στην καλύτερη μια κυβέρνηση-μαριονέτα της ήδη πρόθυμης δοσιλογικής Παλαιστινιακής Αρχής. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρήσεις των εποίκων στη Δυτική Όχθη, με δολοφονίες και καταπατήσεις γης και πλιάτσικο, συνεχίζονται ανενόχλητα.

5. Η ίδια η σύνοδος ειρήνης στο Σαρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου ήταν ένα κακοπαιγμένο θέατρο. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, οι Παλαιστίνιοι αποκλείστηκαν από αυτήν, ενώ χωρίς καμία λογική έστω και του λεγόμενου διεθνούς δικαίου, στη σύνοδο συμμετείχαν εκπρόσωποι κρατών που θα μπουν εγγυητές της νέας κατάστασης, δηλαδή θα συμμετέχουν στην κατοχή και θα διαπραγματευτούν κομμάτι από την πίτα κατά την πραγματική ή υποθετική ανοικοδόμηση της Γάζας. Η παρουσία της Ελλάδας-και της Κύπρου-σε αυτή τη σύνοδο ήταν ακόμα μια απόδειξη του βρώμικου ρόλου και της συνενοχής του ελληνικού κράτους. Επομένως, ακόμα και αν η κατάπαυση του πυρός, η επιστροφή των εκτοπισμένων στην πόλη της Γάζας, η απελευθέρωση των φυλακισμένων παλαιστίνιων, η αυξημένη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, γεμίζουν χαρά τους παλαιστίνιους, η συμφωνία αυτή πρέπει να καταγγελθεί. Είναι αμφίβολη, άδικη και δεν δίνει καμία εγγύηση προς τους Παλαιστίνιους ότι το Ισραήλ δεν θα ξεκινήσει πολύ σύντομα πάλι τις σφαγές. Ο Νεντανιάχου δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι δεν θα επιτρέψει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους και οι δυτικοί σύμμαχοί του – συμπεριλαμβανομένων και των διεφθαρμένων αραβικών καθεστώτων – έχουν δώσει δείγματα γραφής στο κατά πόσο σκοπεύουν να του σταθούν εμπόδιο.

6. Η κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στη Δυτική Όχθη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. Η γενική κατάσταση του παλαιστινιακού λαού είναι πολύ χειρότερη από ό,τι ήταν πριν δύο χρόνια. Η πλειοψηφία των κτιρίων και των υποδομών της Γάζας είναι ερείπια, οι ελλείψεις σε τρόφιμα και βασικά αγαθά θα χρειαστούν πάρα πολύ χρόνο να καλυφθούν, ενώ δυστυχώς οι νεκροί και σοβαρά τραυματίες υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν κατά πολύ τον μέχρι τώρα επίσημο αριθμό. Ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται μέσα στη Γάζα, ενώ στη Δυτική Όχθη μόνο το τελευταίο έτος έγιναν περισσότεροι εποικισμοί από ό,τι συνολικά την τελευταία εικοσαετία. Η επιχειρησιακή ικανότητα των οργανώσεων της παλαιστινιακής αντίστασης φαίνεται να έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα.

7. Ο ηρωικός και μαρτυρικός αγώνας των Παλαιστινίων δεν συνέβαλε μόνο στο να υπάρχει ακόμα ο παλαιστινιακός λαός στη Γάζα. Είχε παγκόσμιο αντίκτυπο με την έννοια ότι συνέβαλε ουσιαστικά στο να οργανωθούν πρωτοφανείς εδώ και δεκαετίες κινητοποιήσεις, ακόμα και σε χώρες που το εργατικό κίνημα και οι πολιτικές οργανώσεις βρίσκονται σε χρόνια ύφεση και αδυναμία (πχ Ιταλία). Το εργατικό κίνημα στις χώρες της Δύσης, με αφορμή την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, ανέλαβε αναβαθμισμένες δράσεις μπλοκαρίσματος της παραγωγής και της μεταφοράς, συνειδητοποιώντας και δείχνοντας στα αφεντικά ποια είναι η δύναμή του. Είναι πιθανό ο νέος γύρος αναμετρήσεων στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις να βρει το εργατικό κίνημα πιο δυνατό, πιο ενωμένο και πιο ώριμο. Η θυσία των Παλαιστινίων έσωσε με αυτή την έννοια την τιμή των εργατικών τάξεων της Δύσης και ανέδειξε με νέα ορμή τη στενή σύνδεση μεταξύ του απελευθερωτικού αγώνα ενός καταπιεσμένου έθνους με τον ταξικό αγώνα στις ανεπτυγμένες χώρες.

8. Με αυτή την τελευταία έννοια, το επόμενο διάστημα οφείλουμε και στην Ελλάδα να ορίσουμε τα καθήκοντά μας. Είναι προφανές ότι ο μόνος σύμμαχος των Παλαιστινίων τους στον αγώνα για ζωή και ελευθερία είναι οι εργατικές τάξεις που σε κάθε χώρα θα σταματήσουν την εμπλοκή της δικής τους αστικής τάξης και θα διαρρήξουν τους δεσμούς με το σιωνιστικό κράτος. Μακριά από μια πλαστή αισιοδοξία ότι η σφαγή τελείωσε και προκειμένου η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού να μην περάσει ατιμώρητη, τώρα είναι η ώρα της κλιμάκωσης της αντεπίθεσης απέναντι στη δική μας κυβέρνηση, έναν από τους πιστότερους φίλους του κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ. Έχουν γίνει ορισμένα σημαντικά βήματα, ωστόσο ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Οι μεγάλες διαδηλώσεις αλληλεγγύης και η κατακραυγή δεν φάνηκαν αρκετές ώστε να διαταράξουν την ελληνοισραηλινή φιλία. Θα πρέπει οι επαναστατικές δυνάμεις να θέσουν τους όρους για την μαζική πολιτική ανυπακοή της εργατικής τάξης, την γενική απεργία με προμετωπίδα το σταμάτημα των οικονομικών, διπλωματικών, πολιτικών, ακαδημαϊκών, στρατιωτικών σχέσεων με το Ισραήλ.

9. Οι πολιτικές δυνάμεις έχουν ωριμάσει ταχύτατα τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι πλέον παραπάνω από σαφές ότι η ύπαρξη του σιωνιστικού, ρατσιστικού, γενοκτονικού κράτους-απαρτχάιντ του Ισραήλ, με τον διακηρυγμένο στόχο της επέκτασης εις βάρος όλων των γειτόνων και τις επιθέσεις που έκανε σε 8 χώρες μόνο τα τελευταία χρόνια, αποτελεί εμπόδιο στην ειρήνη και την αυτοδιάθεση των λαών της περιοχής. Η λεγόμενη λύση των δύο κρατών, μια υπεκφυγή που χρησιμοποιεί ο ΟΗΕ και οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, είναι μια καθαρή απάτη. Το κράτος του Ισραήλ πρέπει να διαλυθεί προκειμένου να υπάρξει δίκαιη και μόνιμη ειρήνη και δικαιοσύνη. Αυτό το ζήτημα θα διχάσει το εργατικό κίνημα και τις πολιτικές οργανώσεις το επόμενο διάστημα. Μια επαναστατική τοποθέτηση σημαίνει την υποστήριξη του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση και του αγώνα τους, με όποια μέσα κι αν λάβει αυτός. Σημαίνει ακόμα, από τη σκοπιά της κοινωνικής χειραφέτησης, την άρνηση της πολιτικής και εθνικής ενότητας με αστικές δυνάμεις όπως η Χαμάς και πολύ περισσότερο η δοσιλογική Παλαιστινιακή Αρχή. Η μόνη λύση για τους λαούς της περιοχής είναι ένα ενιαίο ή ομοσπονδιακό, δημοκρατικό, κοσμικό και σοσιαλιστικό κράτος με σεβασμό στα δικαιώματα όλων των εθνοτήτων, που θα βασίζεται στην ενότητα όλων των εργατικών τάξεων στην περιοχή σε ανεξαρτησία από σιωνιστικές, σεκταριστικές, εθνικιστικές, αστικές ηγεσίες.

10. Η ηρωική στάση που κράτησε ο παλαιστινιακός λαός μπροστά στην βαρβαρότητα δεν ήταν απλώς μία έμπνευση για την παγκόσμια εργατική τάξη αλλά έφερε επίσης στην επιφάνεια την υπαρξιακή αγωνία της. Η κυνική συναίνεση στην γενοκτονία από τις κυβερνήσεις παγκοσμίως ήταν έναν μήνυμα προς το εσωτερικό τους ότι αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσεται για τους καταπιεσμένους. Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός οδηγείται αναπόφευκτα στην καταστροφή λόγω της κρίσης του, οι αστικές υποσχέσεις για ελευθερία, δημοκρατία, διεθνές δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν θαφτεί για πάντα κάτω από τα ερείπια της Γάζας. Τα ταμπού σπάνε το ένα μετά το άλλο και ο κόσμος σιγά σιγά οδηγείται στον γενικευμένο πόλεμο. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την αστική τάξη και το χρεωκοπημένο πολιτικό προσωπικό της, και να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί με τα αδέρφια τους σε όλες τις γωνιές του πλανήτη και να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτής της καταστροφικής πορείας.

Η ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος