Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Σε μια συγκυρία που καθορίζεται από τον πόλεμο στην Ουκρανία, το κύμα ακρίβειας (που δεν έχει σχέση μόνο με τον πόλεμο), την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και την εμμονική επίθεση της κυβέρνησης στον κόσμο της εργασίας, ως αναπόσπαστο τμήμα της στρατηγικής της αστικής τάξης απέναντι στη μακρόσυρτη καπιταλιστική κρίση, το ερώτημα για την πολιτική και οργανωτική απάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι εξαιρετικά κρίσιμο.
Είναι βέβαια γεγονός ότι σε διεθνές επίπεδο, με λίγες εξαιρέσεις όπως η Αργεντινή, η αντικαπιταλιστική Αριστερά βρίσκεται σε περίοδο κάμψης. Δεν είναι μόνο η παραδοσιακή αδυναμία της σύνδεσης του κοινωνικού με το πολιτικό, δηλαδή της έκφρασης σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο του κοινωνικού ριζοσπαστισμού – τα αίτια είναι βαθύτερα.
Δομικές αλλαγές της ίδιας της εργασίας, όπως η προλεταριοποίηση της διανοητικής εργασίας και οι συνθήκες κοινωνικής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, αλλά και ιδιαίτερες πτυχές του φεμινιστικού, του οικολογικού, του αντιρατσιστικού και άλλων κινημάτων που έχουν οδηγήσει σε μεγάλες κινητοποιήσεις δεν έχουν ακόμα ενσωματωθεί οργανικά στο λόγο, τη δράση και το μεταβατικό πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η παραμένουσα ασθένεια του ενδημικού σεχταρισμού είναι εμπόδιο στην επιτυχία της όποιας ανασύνθεσης και αναδιοργάνωσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Πάνω από όλα όμως, η στρατηγική σύγχυση οδηγεί το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς στον ακολουθητισμό ρεφορμιστικών σχεδίων διαχείρισης του αστικού κράτους και της ευθυγράμμισης με τις αστικές τάξεις στο όνομα εθνικών συμφερόντων – με πιο χτυπητό παράδειγμα την υποστήριξη του «δικού τους» στρατοπέδου στον πόλεμο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπήρξε το πιο επιτυχημένο σχέδιο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ελλάδα, με μεγάλη διεθνή απήχηση. Για να είμαστε ειλικρινείς, όμως, σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται σε πολιτική παράλυση και οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες. Ταυτόχρονα, όμως, κινήσεις που γίνονται εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς χαρακτηρίζονται από πολύ μεγαλύτερη πολιτική σύγχυση και δεν δίνουν καμία ευοίωνη προοπτική. Ουσιαστικά, είναι εμφανής η έλλειψη πίστης στην αυτόνομη ύπαρξη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, ακόμα και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αποτέλεσμα δυνάμεις της να υποτιμούν την αντιπαράθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να πασχίζουν να προσελκύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα κινήματα ή, εσχάτως, να ακολουθούν σε μόνιμη βάση τον σχεδιασμό του ΚΚΕ.
Χρειάζεται να προχωρήσουμε σε μια διαδικασία υπέρβασης αυτής της παράλυσης, και ταυτόχρονα επανίδρυσης με όρους συνέχειας, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι συνθήκες από πλευράς κινήματος δεν είναι ευνοϊκές, όπως ήταν το 2009. Έχουμε όμως υποχρέωση και καθήκον απέναντι στους/τις χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες σε κάθε πόλη της Ελλάδας που προσβλέπουν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά ως τη μόνη δύναμη ικανή να υπερασπίσει με συνέπεια τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με άξονα την Ανταρσύα, δεδομένου μάλιστα ότι κάθε προσπάθεια συγκρότησης εκτός αυτής αποδείχτηκε θνησιγενής. Η οργανωτική ανασυγκρότηση της Ανταρσύα πρέπει να περάσει μέσα από μια καλά οργανωμένη συνδιάσκεψη. Μέσα στο καλοκαίρι δεν υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος για μια ουσιαστική συζήτηση, κριτική των μέχρι τώρα λαθών και επεξεργασία πολιτικών θέσεων σε βάθος, την οποία κρίνουμε απαραίτητη. Μια βιαστική επανενεργοποίηση των τοπικών μόνο για την εκλογή οργάνων θα ήταν εργαλειακή. Προτείνουμε την ανασυγκρότηση των ΤΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ άμεσα, πριν το καλοκαίρι, με την προοπτική για κανονική συνδιάσκεψη το Φθινόπωρο, με όσους γύρους τοπικών συνελεύσεων χρειαστεί και με εκλογή οργάνων. Θέλουμε μέτωπο με πραγματικά μέλη: μετά από τόσο καιρό αδράνειας, είναι σαφές ότι οι κατάλογοι των μελών δεν μπορούν απλώς να ενημερωθούν, θα πρέπει να ανασυσταθούν από την αρχή. Θέλουμε μέτωπο με δημοκρατία: να μην επιστρέψουμε στο αντιδημοκρατικό πλειοψηφικό σύστημα της ενιαίας λίστας, που καταδικάζει τις μικρότερες τάσεις και τους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες να αναζητούν πάτρονες στις μεγαλύτερες οργανώσεις.
Ταυτόχρονα, πρέπει να προχωρήσουμε σε ένα σχέδιο για κοινή δράση και συντονισμό με οργανώσεις της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς που μοιράζονται βασικές στρατηγικές θέσεις με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ένα καλό παράδειγμα τέτοιας συνεργασίας είναι οι οργανώσεις που συμμετέχουν στον Αντιπολεμικό συντονισμό, δεδομένου ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία, μαζί με το θέμα της στάσης απέναντι στις αριστερές κυβερνήσεις, είναι που θέτουν τις διαχωριστικές γραμμές σήμερα στην εγχώρια Αριστερά. Μόνο σε αυτή τη βάση μπορούμε να προτείνουμε και εκλογικές συνεργασίες στις επόμενες εκλογες, όποτε αυτές γίνουν. Η αρνητική εμπειρία της συμπόρευσης ή των ατέρμονων διαπραγματεύσεων με «μαχητικές ρεφορμιστικές» ή «ενδιάμεσες» δυνάμεις που δεν μοιράζονται τέτοιες στρατηγικές θέσεις δεν θα πρέπει να επαναληφθεί.
Έχουν χαθεί πολλές ευκαιρίες, κι όμως θα έρθουν κι άλλες. Να μην τις χάσουμε.
