Παγκόσμια Συνέδρια
Το αίτημα για εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, της έμφυλης βίας και η διεκδίκηση μιας κοινωνίας χωρίς γυναικοκτονίες και έμφυλη καταπίεση, στη φετινή 25η Νοέμβρη, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης που ενέτεινε το πρόβλημα της έμφυλης ανισότητας σε παγκόσμιο επίπεδο και δυσχέρανε τις συνθήκες ζωής των γυναικών –με απολύσεις, μειώσεις μισθών, επιστροφή στο σπίτι και το νοικοκυριό– η υγειονομική κρίση των τελευταίων δύο χρόνων συνέβαλε στο να αναδειχθούν περισσότερο κάποιες πλευρές αυτής της ανισότητας -κατάργηση ωραρίων, τηλεργασία, ελλιπείς δομές φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων με την ευθύνη να περνάει στις γυναίκες.
Σε όλο τον κόσμο, έπειτα από μια σειρά κυβερνητικές αποφάσεις συντηρητικών εις βάρος των όποιων δικαιωμάτων των γυναικών, οι γυναικείες διεκδικήσεις βρίσκονται και πάλι στο προσκήνιο και μάλιστα νικηφόρα. Έτσι έγινε στην Πολωνία και την Αργεντινή ενάντια στην απαγόρευση και υπέρ της νομιμοποίησης των αμβλώσεων.
Φέτος τον Μάρτη, χιλιάδες γυναίκες στην Κωνσταντινούπολη βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην απόσυρση της χώρας από τη σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά αναδείχθηκε δημόσια και πλατιά το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας ως απάντηση στα αυξημένα περιστατικά που παρατηρήθηκαν στο πρώτο lockdown, την άνοιξη του 2020.
Αυτά τα περιστατικά μπορεί να μας γεμίζουν θλίψη και οργή, όμως δεν δείχνουν μία μονοσήμαντη πραγματικότητα. Η δύσκολη καθημερινότητα που βίωσαν οι γυναίκες στην καραντίνα συνετέλεσε στο να αναπτυχθεί και η συνείδησή τους για τον ρόλο τους, για τη σημασία της εργασίας τους εντός και εκτός σπιτιού και, ως εκ τούτου, να ενδυναμωθεί η αγωνιστικότητά τους, να ακουστεί η φωνή τους.
Τον τελευταίο χρόνο, το #MeToo στον χώρο του αθλητισμού, αλλά κυρίως του θεάτρου όχι απλά έφερε το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης και της βίας στην ημερήσια διάταξη, αλλά ταρακούνησε και τα θεμέλια της κυβέρνησης της Ν.Δ που προσπάθησε να συγκαλύψει τα εγκλήματα των πολιτικών φίλων της.
Η αυτοπεποίθηση, που δίνει αυτή η κίνηση σε όλες εκείνες και όλους εκείνους που έχουν βιώσει κακοποίηση, πρέπει να περάσει από τον χώρο του θεάτρου, σε όλους τους εργασιακούς και μαζικούς χώρους.
Το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι αντιμέτωπο με ακόμα δύο μεγάλα στοιχήματα: τη νέα συνθήκη που προέκυψε στο οικογενειακό δίκαιο με τον νόμο για τη συνεπιμέλεια (νόμος Τσιάρα) και τις γυναικοκτονίες.
Ο νέος νόμος στην πραγματικότητα θέτει μία σειρά από νέα κριτήρια για την αφαίρεση της επιμέλειας που όπως είναι φυσικό, θα μπορούν να επιστρατεύονται πιο εύκολα εναντίον του πιο ευάλωτου οικονομικά και κοινωνικά μέρους, που είναι οι γυναίκες.
Έξαρση της βίας σημαίνει και έξαρση των γυναικοκτονιών. Μέσα στο 2021 έχουν καταγραφεί 13 γυναικοκτονίες. Σήμερα, οι γυναικοκτονίες δεν ερμηνεύονται πια ως εγκλήματα πάθους ή εγκλήματα τιμής ή οικογενειακές τραγωδίες. Πρόκειται για μια αλλαγή που οφείλεται στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος παγκοσμίως. Οι δολοφονημένες γυναίκες από άντρες που τις θεωρούσαν ιδιοκτησία τους δεν είναι απλοί αριθμοί. Είναι τα θύματα που προέκυψαν λόγω της ανεπάρκειας του συστήματος να τις προφυλάξει, να δημιουργήσει τις δομές προστασίας και τις ευκαιρίες να απαλλαγούν από τους κακοποιητές συντρόφους τους.
Διεκδικούμε την επικράτηση του όρου “γυναικοκτονία” για την περιγραφή αυτών των εγκλημάτων, και όχι απλά ανθρωποκτονία. Διεκδικούμε να γίνεται ξεκάθαρη η φύση του εγκλήματος, το κίνητρο της βίας και καλούμε τις γυναίκες και όλο τον κόσμο να αναλάβει συλλογική δράση ενάντια σε αυτό.
Θέλουμε η αντίσταση στη βία να είναι συλλογική και οργανωμένη.
Θέλουμε οι μαζικοί φορείς του εργατικού κινήματος, ο κόσμος του φοιτητικού κινήματος, μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες, συλλογικότητες και οργανώσεις να οπλιστούν για να μπορούν να δώσουν και αυτή τη μάχη.
Την Πέμπτη 25 Νοέμβρη διαδηλώνουμε ενάντια στην έμφυλη βία, ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και τον σεξισμό του συστήματος, του ίδιου συστήματος που γεννάει φτώχεια και καταπίεση.
Όλες και όλοι στην κινητοποίηση, 18:00, Πλατεία Κλαυθμώνος
Γυναικεία ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
