Παγκόσμια Συνέδρια
Όλοι και όλες στην πορεία της ΔΕΘ, 10 Σεπτέμβρη, στις 18.00 στην Καμάρα.
Βρισκόμαστε στις αρχές ενός πολύ δύσκολου φθινοπώρου και χειμώνα, όπως όλοι παραδέχονται. Η κυβέρνηση μην μπορώντας και μη θέλοντας να εγγυηθεί τίποτα για τον λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι η κρίση που βιώνουμε είναι εξωγενής. Καμία ευθύνη δεν έχει για τη δημιουργία της. Καμία ευθύνη δεν έχει για την ελάφρυνση από τις συνέπειές της. Η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ προβλέπεται να κινηθεί στο ίδιο πλαίσιο. Από τη μία success story για την επιτυχημένη τουριστική σεζόν και από την άλλη όμως αδυναμία να ελαφρύνει τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα μέτρων για την ενεργειακή κρίση και για το στεγαστικό πρόβλημα. Στο πρώτο ζήτημα ξέρουμε ποια είναι η πολιτική της. Επιδότηση των παρόχων ηλεκτρικού ρεύματος με μεσάζοντες τους καταναλωτές. Κανένα μέτρο για τον περιορισμό των κερδών τους που αυξάνονται εις βάρος των εισοδημάτων μας. Παρόμοια θα είναι και η πολιτική που θα παρουσιάσει για το στεγαστικό. Απέχει από το δίκαιο και αναγκαίο αίτημα που είναι να μπει πλαφόν στα ενοίκια, να κατασκευαστούν και να παραχωρηθούν εργατικές και φοιτητικές εστίες.
Η πολιτική αυτή συνδυάζεται με την καταστολή και την ακαμψία σε οποιαδήποτε κοινωνική απαίτηση και κριτική για διαφάνεια και δικαιοσύνη. Καλλιεργεί σταθερά το αφήγημα ότι οποιαδήποτε κριτική ή απόδοση ευθυνών είναι υποδαύλιση της σταθερότητας της χώρας, εκπροσώπηση ξένων εχθρικών συμφερόντων που θέλουν να υπονομεύσουν την Ελλάδα σε καιρούς κρίσης και πολέμου. Για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η εποχή απαιτεί εθνική ομοψυχία και συστράτευση των εργαζομένων με την ηγεσία της χώρας, που σαν εκλεκτή του θεού επί της γης θα καθοδηγήσουν το έθνος σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς.
Το πολιτικό σκηνικό διαποτίζεται από μία ισχυρή δόση εθνικισμού και αντιτουρκικής προπαγάνδας. Άμεσο θύμα είναι οι πρόσφυγες που συνεχώς παρουσιάζονται ως το υβριδικό όπλο της Τουρκίας ενάντια στην Ελλάδα, και όχι ως οι κατατρεγμένοι των εκστρατειών που έχει κατά καιρούς διεξάγει το ΝΑΤΟ στις χώρες τους. Αφορά όμως όλους και όλες μας να βάλουμε ανάχωμα στην έξαρση του εθνικισμού καθώς είναι ο δούρειος ίππος για την περαιτέρω εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία μεταξύ ΝΑΤΟ/ΕΕ από τη μία και Ρωσίας από την άλλη.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση ανεβάζει ξανά τους τόνους της αντιπαράθεσης στα πανεπιστήμια. Το σώμα της ομάδας ΟΠΠΙ που είναι πλέον έτοιμο έκανε την εμφάνισή του στα ιδρύματα της Αθήνας, φυσικά μαζί με έναν θλιβερό στρατό από ΜΑΤ και ΟΠΚΕ που πολιορκούσε επί τρεις μέρες το ΕΜΠ και κυρίως το ΕΚΠΑ. Προσπαθεί να στήσει ένα σκηνικό έντασης, να δοκιμάσει τις αντοχές του οργανωμένου φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος και όλων των αλληλέγγυων κομματιών της κοινωνίας που θέλουν να υπερασπιστούν το πανεπιστημιακό άσυλο, φέρνοντας και στην Αθήνα τις εικόνες πολιορκίας που είδαμε την άνοιξη στο ΑΠΘ και που συνεχίζονται σήμερα με την αστυνομία να έχει στρατοπεδεύσει εντός του campus του ΑΠΘ, να φυλάει την πρυτανεία από τις διαμαρτυρίες των φοιτητικών συλλόγων και να κάνει face control σε όποιον/α μπαίνει μέσα. Ήδη όμως η κυβέρνηση δέχτηκε εν μέρει ήττα σε αυτό το μέτωπο και υποχώρησε, αποσύροντας προς το παρόν τις αστυνομικές δυνάμεις από ΕΚΠΑ και ΕΜΠ.
Η πολιτική αμηχανία του κινήματος μπορεί να ξεπεραστεί με τη μαζικοποίηση των σωματείων και των συνδικάτων. Με ενωτικούς αγώνες, πέρα από συντεχνιακές αντιθέσεις, που θα έχουν στην προμετωπίδα τους τα συμφέροντα των εργαζομένων και θα αντιπαρατίθενται με εργοδότες και κυβέρνηση. Χρειάζεται στήριξη στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της “ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ” από όλη την κοινωνία. Κάθε νικηφόρος αγώνας είναι νίκη για όλη την εργατική τάξη. Γεννά αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους σε διαφορετικούς κλάδους να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, όπως έγινε με τον αγώνα των εργαζόμενων στην Cosco και πιο πριν στην Efood. Το όπλο των εργαζομένων είναι η αντικειμενική τους δύναμη, γιατί είναι εκείνοι και εκείνες που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας, και κανένας άλλος. Με αυτοοργάνωση των αγώνων, αλληλεγγύη και μαχητικότητα, σε ρήξη με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που παίζουν τον ρόλο των εργοδοτών μέσα στα κίνημα, μπορούμε να νικήσουμε. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες χρειάζεται να κινηθούν πέρα από τις πυροσβεστικές και συμβιβαστικές γραμμές που κυριαρχούν στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ακόμα και όταν αυτές ντύνονται με αγωνιστική φρασεολογία.
