Παγκόσμια Συνέδρια
Βρισκόμενοι 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, βλέπουμε ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι ίδιες δυνάμεις που έφεραν στην εξουσία τη Χούντα των Συνταγματαρχών σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, συνεχίζουν την σφοδρή τους επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Επίθεση που έχει ενταθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της κρίσης με τα απανωτά μνημόνια όλων των κυβερνήσεων, που εξόπλισαν την εργοδοσία για μια ανελέητη επίθεση στο μισθό και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ειδικά οι δύο τελευταίοι νόμοι της κυβέρνησης της ΝΔ (Χατζηδάκη και Γεωργιάδη) συνιστούν τομή καθώς καταργούν το 8ωρο και ποινικοποιούν την απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, διαμορφώνοντας έτσι ένα εξαντλητικό πλαίσιο ελαστικοποιημένης εργασίας. Στο χώρο της εκπαίδευσης η κυβέρνηση προσπαθεί να διαμορφώσει ένα πανεπιστήμιο χωρίς άσυλο και φοιτητικούς συλλόγους, ενώ προ των πυλών είναι η μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Το πανεπιστήμιο που ονειρεύεται το κεφάλαιο αποκλείει μαθήτ(ρι)ες των φτωχών στρωμάτων και εντατικοποιεί όσους και όσες καταφέρνουν να εισαχθούν σε αυτό, παράγει έρευνα για την κερδοφορία και την καταστολή, ενώ συνολικά προσανατολίζεται στη διαμόρφωση των αυριανών εργαζομένων όπως τους θέλει η αγορά.
Σε διεθνές επίπεδο, η εγχώρια αστική τάξη, πιστή στον προσανατολισμό της για διαμόρφωση του άξονα Ελλάδας -Κύπρου -Ισραήλ -Αιγύπτου συνεχίζει να στηρίζει τους νατοϊκούς σχεδιασμούς στην περιοχή, κι έτσι στηρίζει πλήρως την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Δίνει διευκολύνσεις όπως η παραχώρηση του αεροδρομίου της Ελευσίνας για τη διέλευση νατοϊκών αεροπλάνων, και στέλνει φρεγάτα για την επιτήρηση αυτού του εγκλήματος. Τίθεται έτσι άμεσα στην ατζέντα το ζήτημα της απεμπλοκής της χώρας μας από τους νατοϊκούς σχεδιασμούς που έχουν ως αποτέλεσμα το μακέλεμα λαών, με μια αντιιμπεριαλιστική, αντιπολεμική διεθνιστική πάλη εργαζομένων και νεολαίας.
Με βάση τα παραπάνω η εργατική τάξη κι η νεολαία είναι απαραίτητο να μπουν σε θέσεις μάχης για να μπορέσουν να αποκρούσουν την επίθεση αυτή. Ειδικά η φοιτητική νεολαία, όπως απέδειξε και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχει τη δυνατότητα και το καθήκον να πυροδοτήσει ευρύτερες κοινωνικές εξελίξεις, έτσι ώστε να αντιστραφεί ο συσχετισμός δύναμης σε βάρος του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της.
Η φετινή χρονιά βρίσκει το φοιτητικό κίνημα με την ΠΚΣ/ΚΝΕ στο τιμόνι και την ΑΡΑΣ στη θέση του συνοδηγού, ως την ηγεμονική δύναμη στην ΕΑΑΚ. Είναι η πρώτη χρονιά μετά από πολύ καιρό που το φοιτητικό κίνημα δεν έκανε ούτε μία μαζική κεντρική κινητοποίηση πριν το τριήμερο του Πολυτεχνείου, γεγονός που δεν είναι τυχαίο αλλά αποτελεί μια συνειδητή επιλογή των ηγεμονικών δυνάμεων του κινήματος για συντήρηση δυνάμεων. Παράλληλα, δεν έλλειψαν τα συχνά εκφυλιστικά φαινόμενα βίαιων αντιπαραθέσεων εντός του ασύλου μεταξύ αυτών των δυνάμεων τη στιγμή που η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το απονομιμοποιήσει στα μάτια των φοιτητ(ρι)ών, ενώ ακόμα και ο τριήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με μέλη της ΑΡΑΣ και της ΑΡΙΣ να συγκρούονται.
Τα χρόνια κρίσης εντός της ΕΑΑΚ καταλήγουν σε ένα πλαστό δίπολο όπου στη μία του πλευρά υπάρχει η παναριστερά του ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ, όπως εκφράζεται από ΑΡΑΣ -ΑΡΑΝ -ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ, και στον αντίποδά της βρίσκεται ο ακολουθητισμός στην ΚΝΕ, όπως εκφράζεται από την ΑΡΙΣ. Κεντρικοπολιτικά αυτά αντανακλούν από τη μία το σχέδιο ενός «νέου ΣΥΡΙΖΑ», δηλαδή το πρότζεκτ της συμμαχίας ΛΑΕ -ΜΕΡΑ25, και από την άλλη την ανώδυνη αντιπολίτευση του ΚΚΕ. Αποτελούν όμως τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος όταν μιλάμε για το φοιτητικό κίνημα, δηλαδή των αγώνων χαμηλής έντασης και της λογικής των αιχμών, της γραφειοκρατικής λογικής στις δομές του κινήματος, καθώς και της απομόνωσής του από τα υπόλοιπα κοινωνικά κινήματα και το μαχόμενο εργατικό κίνημα. Η νΚΑ, που σαφώς διαχωρίζεται από τα παραπάνω δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει ένα σχέδιο για την υπέρβαση αυτού του αδιεξόδου.
Σε αυτό το πλαίσιο η ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς εντός των σχολών αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τη νικηφόρα έκβαση των μαχών που έρχονται, με πρώτη και κύρια εκείνη της υπεράσπισης του άρθρου 16. Αλλά και ευρύτερα το φοιτητικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει μοχλό για ευρύτερες διεργασίες στη συγκυρία ενώνοντας το φοιτητικό κίνημα με τα υπόλοιπα κοινωνικά -ταξικά κινήματα:
Το αντιφασιστικό, σε μια περίοδο που τα φασιστικά τάγματα αναπληρώνονται με εφήβους και νέους και εμφανίζονται υπόγεια στις γειτονιές.
Το αντιρατσιστικό, φέρνοντας της εμπειρίες από το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας, που δέχεται την συνεχή βία των αφεντικών, φοβάται τις επαναπροωθήσεις ή τα κέντρα κράτησης που τους περιμένουν. Το ναυάγιο της Πύλου, ένα ιστορικής σημασίας συμβάν, επιβεβαιώνει πως η «φύλαξη των συνόρων» σημαίνει εκατοντάδες νεκρούς στη Μεσόγειο και τον Έβρο.
Το φεμινιστικό, με τις αντιθέσεις της πατριαρχίας στη σύγχρονη κοινωνία να εμφανίζονται στο προσκήνιο πιο έντονα από πριν, με μια σειρά γυναικοκτονιών και ταυτόχρονα ενός δυναμικού #metoo.
Το LGBTQ, με την ορατότητα της κοινότητας να είναι ακόμα διακύβευμα και τις πρώτες νομικές διεκδικήσεις να είναι ακόμα παγωμένες.
Το αντικατασταλτικό, με την αστυνομία να έχει δολοφονήσει με ξεκάθαρα ρατσιστικά κίνητρα 3 νέους Ρομά τα τελευταία τρία χρόνια, έναν Έλληνα σε τυχαίο έλεγχο στην Κρήτη και παραλίγο μια 16χρονη μετά από αντιφασιστική συναυλία. Με τους ίδιους να μπαίνουν επανειλημμένα στο άσυλο σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης του φοιτητικού κινήματος, και δεκάδες πορείες να διαλύονται αναίτια με αφορμή το νόμο απαγόρευσης των διαδηλώσεων.
Το διεθνιστικό αντιπολεμικό κίνημα, τη στιγμή που η χώρας εμπλέκεται σε μια σειρά πολέμους και στο προσκήνιο υπάρχει πάντα ο επικίνδυνος ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός.
Το πανεκπαιδευτικό, με το φοιτητικό κίνημα να είναι σημαντικό μέρος του ευρύτερου εκπαιδευτικού κινήματος όπου τα προβλήματα υποχρηματοδότησης και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων είναι κοινά και το Υπουργείο που περνάει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις είναι το ίδιο.
Το κίνημα των νέων εργαζομένων, με την πλειονότητα των νέων να δέχεται τα απανωτά χτυπήματα της συγκυρίας (κρίση, πανδημία, κόστος ζωής), που βιώνει τα κοινά προβλήματα και πρέπει να δίνει και κοινές απαντήσεις. Οι φοιτητές/ριες πρέπει να βλέπουνε και έξω από τους τοίχους της Σχολής όπου τα παραδείγματα αγώνα, ειδικά στα σωματεία βάσης, πληθαίνουν.
Το ευρύτερο εργατικό, αφού η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη αυτής της κοινωνίας και οι μεγάλες μάχες πρέπει πάντα να δίνονται μαζί της. Το φοιτητικό κίνημα είναι κομβικό για την διάχυση των αιτημάτων της εργατικής τάξης και τις ευρύτερες αναταράξεις του μέλλοντος.
Για την αριστερά που δεν βλέπει αποκομμένα τα παραπάνω, είναι χρέος να τα συνθέσει, βάζοντας απέναντι όχι μόνο το τωρινό υπουργείο και την κυβέρνηση, αλλά συνολικά το κεφάλαιο και την πολιτική του. Για να γίνει αυτό κτήμα της φοιτητικής νεολαίας, χρειάζεται να δρα με γνώμονα την αυτοοργάνωση, να δίνει το βάρος στις γενικές συνελεύσεις, να λειτουργεί με εσωτερική δημοκρατία και να αφήσει στο παρελθόν τις βίαιες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του κινήματος. Η δημιουργία αντικαπιταλιστικών σχημάτων από αγωνιστές και αγωνίστριες που ήθελαν να απεγκλωβιστούν από τα αδιέξοδα της ΕΑΑΚ είναι ένα σημαντικό θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, που όμως πρέπει να αποτιμηθεί και να βαθύνει. Υπάρχει αναγκαιότητα σήμερα οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις εντός και εκτός ΕΑΑΚ να συντονιστούν σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο για να χαράξουν ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο για την ανάδειξη μιας νέας πρωτοπορίας.
