10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Πέρασαν 10 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα τραγουδιστή Παύλου Φύσσα από οργανωμένους ναζί της Χρυσής Αυγής. Δεν ήταν η πρώτη δολοφονική επίθεση των ναζί – αρκεί να θυμηθούμε τη στυγνή δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν λίγο καιρό νωρίτερα. Ήταν όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τις επόμενες μέρες, χιλιάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες βγήκαν στους δρόμους, μαζικά, οργισμένα και μαχητικά, αρχικά στο Κερατσίνι και σε πολλές πόλεις της χώρας, έπειτα εναντίον των κεντρικών γραφείων της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.

Η μεγάλη κινητοποίηση των αντιφασιστών και αντιφασιστριών περιόρισε δραστικά τις συμμορίες της Χρυσής Αυγής στο δρόμο. Μπροστά σε ένα κύμα διαδηλώσεων που ήταν πολύ πάνω από τις δυνάμεις τους, οι ναζί κρύφτηκαν. Ταυτόχρονα, η τότε κυβέρνηση Σαμαρά φοβήθηκε σοβαρά πως ο αντιφασιστικός αναβρασμός μπορεί να εξελιχθεί σε μια συνολικότερη εξέγερση της καταπιεσμένης κοινωνικής πλειοψηφίας, που από τη μία ζει τη λιτότητα και τη φτώχεια, και από την άλλη τον αυταρχισμό και τη φασιστική βία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το επιτελείο του Σαμαρά (ας θυμηθούμε την υπόθεση Μπαλτάκου) ήταν σε άμεση επικοινωνία με τη Χρυσή Αυγή, με την οποία η ΝΔ έχει στενή πολιτική, ιστορική και ιδεολογική συγγένεια. Μπροστά στην απειλή ενός ανεξέλεγκτου αντιφασιστικού κινήματος, όμως, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κινηθεί εναντίον της Χρυσής Αυγής και να την παραπέμψει στη δικαιοσύνη.

Η εκλογική και οργανωτική κατάρρευση της Χρυσής Αυγής, και η καταδίκη της ηγετικής της ομάδας στο δικαστήριο, έγινε υπό την πίεση του μαχητικού αντιφασιστικού κινήματος. Όμως δεν έχουμε αυταπάτες. Ο φασισμός παράγεται και αναπαράγεται ως απάντηση αντικειμενικών κοινωνικών δυνάμεων στην καπιταλιστική κρίση και δεν θα ηττηθεί με δικαστικές αποφάσεις, αλλά με τη συνειδητή πάλη των καταπιεσμένων. Άλλωστε, τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών έδειξαν πως υπάρχει ένα τμήμα της κοινωνίας που γοητεύεται από ρατσιστικές, ξενοφοβικές και εθνικιστικές ιδέες.

Τον περασμένο Αύγουστο ένας μετανάστης εργάτης βρέθηκε νεκρός στα Πατήσια από ομάδα νεαρών ακροδεξιών. Ακόμα, η δολοφονία του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά πριν από λίγες μέρες, φαίνεται πως είχε μισαναπηρικά και ξενοφοβικά κίνητρα, καθώς ο δολοφόνος του θεώρησε πως απέναντι του έχει έναν ανάπηρο και, όπως πίστευε, ξένο άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε δικαίωμα να επιβιβαστεί στο καράβι. Αυτά τα περιστατικά μάς θυμίζουν ότι σε μια φάση κρίσης του καπιταλισμού, τα πιο ταπεινά ένστικτα κάποιων ανθρώπων μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στο θάνατο.

Παρ’ όλα αυτά, οι συσχετισμοί δεν ευνοούν τους φασίστες. Δεν θεωρούμε πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες με συνθήκες ανάλογες του 2012. Οι ναζί δεν μπορούν να βγάλουν στο δρόμο τα τάγματα εφόδου και να «καθαρίζουν» τις περιοχές που τους «ανήκουν». Η μακρόχρονη παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος ηγεμονεύει, ακόμα, στις περισσότερες γειτονιές, πόλεις και εργασιακούς χώρους.

Δεν υπάρχει γελοιότερο ψέμα από το ότι οι φασίστες είναι «αντισυστημικοί». Όλες οι επιθέσεις των ναζί ήταν εναντίον εργαζομένων, συνδικαλιστών, αντιφασιστών, ξένων εργατών, προσφύγων, ομοφυλοφίλων, γυναικών – με λίγα λόγια, όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων και όλων όσοι αγωνίζονται. Αντιθέτως, για τους εφοπλιστές οι ναζί ζητούν φοροαπαλλαγές. Με την αστυνομία, τον πιο διεφθαρμένο καταπιεστικό θεσμό, οι φασίστες είναι αδέρφια. Η Χρυσή Αυγή και όλα τα διάδοχα σχήματα («Εθνικό Κόμμα Έλληνες», «Σπαρτιάτες» κλπ) είναι η αποκρουστική όψη του συστήματος και το πιο δολοφονικό του όπλο.

Οι ναζί κηρύσσουν τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον σεξισμό, τον κανιβαλισμό του αδύνατου, για το συμφέρον του ισχυρού. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, ξένοι και ντόπιοι, η μαχόμενη νεολαία, οι καταπιεσμένοι του καπιταλιστικού συστήματος, αντιπαρατάσσουν την αλληλεγγύη, την ενότητα της τάξης τους, το μαχητικό αγώνα για ελευθερία, ειρήνη και ισότητα.

Με μαζικές μαχητικές διαδηλώσεις, με αντιφασιστική οργάνωση σε κάθε γειτονιά, σχολείο και χώρο δουλειάς, θα ξεριζώσουμε το παράσιτο του ναζισμού από παντού.

ΟΚΔΕ Σπάρτακος – ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς