Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Η κυβέρνηση επιστρατεύει τον αυταρχισμό αφού δεν μπορεί να εμπνεύσει την ταξική ειρήνη. Τα αυξανόμενα προβλήματα στο κόστος ζωής οδηγούν τους εργαζομένους με μεγαλύτερη ένταση στις κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα τις γενικές απεργίες που πλησιάζουν.
Ιδιαίτερα σφοδρή είναι η επίθεση της κυβέρνησης στον χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με πειθαρχικές, ακόμα και ποινικές διώξεις σε βάρος αγωνιστών εκπαιδευτικών. Επίκεντρο των διώξεων είναι η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, όπου ο αντίστοιχος διευθυντής έχει εξαπολύσει ένα πραγματικό πογκρόμ σε βάρος όσων αντιδρούν στην κυβερνητική πολιτική, στοχοποιώντας ιδιαίτερα το αγωνιστικό συνδικαλιστικό σχήμα της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής. Οι διώξεις αφορούν συμμετοχή σε διαδήλωση που είχε απαγορευτεί με πρόσχημα την πανδημία, διαμαρτυρία ενάντια στον διαγωνισμό PISA, κινητοποιήσεις ενάντια σε ημερίδα διαφήμισης ιδιωτικών σχολείων και ενάντια σε αξιολόγηση σε σχολείο του Πειραιά, ακόμα και αρθρογραφία ή απλή ανάρτηση εκπαιδευτικών στο διαδίκτυο, ποινικοποιώντας ακόμα και την έκφραση γνώμης, με βάση την αντιδραστική διάταξη περί «κακόβουλης κριτικής των πράξεων της προϊστάμενης αρχής»(!). Ωστόσο, διώξεις έχουν εξαπολυθεί και σε άλλες περιοχές ανά την Ελλάδα, με κατηγορίες όπως μη παροχή τηλεκπαίδευσης σε ημέρες που τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω φυσικών καταστροφών ή καιρικών φαινομένων, «ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας» κατά τη διάρκεια συνέλευσης σωματείου(!) κ.ά. Η κυβερνητική εκστρατεία διώξεων στοχεύει στην τρομοκράτηση του εκπαιδευτικού κινήματος, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που ο αγώνας ενάντια στην αξιολόγηση εισέρχεται σε κρίσιμη φάση και ενώ η κυβέρνηση, παρά τις συνεχείς δικαστικές προσφυγές κατά των συνδικάτων των εκπαιδευτικών, δεν έχει καταφέρει να τον κάμψει.
Η ίδια εικόνα και στα πανεπιστήμια όπου όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια υποχώρησης των κινητοποιήσεων η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τον κατασταλτικό μηχανισμό της. Η αστυνομική επέμβαση στο ΑΠΘ στις 16/3 και η σύλληψη 49 αγωνιστών του φοιτητικού κινήματος που βρίσκονται στο χώρο στα πλαίσια κατάληψης φοιτητικών συλλόγων όπως και η συκοφάντηση τους δεν έχει προηγούμενο. Ο μηχανισμός προπαγάνδας της κυβέρνησης συνδέει νοητά το φοιτητικό κίνημα με την εγκληματική δραστηριότητα με ψέματα τόσο προφανή που ακόμα και τα φιλοκυβερνητικά στελέχη των ιδρυμάτων δεν μπορούν να υποστηρίξουν. Στο ίδιο πλαίσιο μπαίνει και η επέμβαση στις ΦΕΠΑ την ίδια μέρα με την εκκένωση πολιτικών χώρων των εστιών.
Ταυτόχρονα απολύεται ο συμβασιούχος Δ. Αντωνίου μετά την στοχοποίηση του για το ρίξιμο του σέρβερ κατά την διάρκεια των καταλήψεων, ενώ ο πρόεδρος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών καλεί φοιτητές σε ακρόαση επειδή υλοποίησαν τις αποφάσεις των συλλόγων τους για κατάληψη. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να απαντήσει στην προσπάθεια ρεβανσισμού του κράτους με αποφάσεις και δράσεις που θα υπερασπίζονται την πολιτική δράση στους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου και τον σεβασμό των συλλογικών αποφάσεων των φοιτητικών συλλόγων απέναντι στον κατασταλτικό μηχανισμό που απολύει και στέλνει αγωνιστές στα δικαστήρια. Επιπλέον, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η συκοφάντηση του ασύλου από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, με τις διοικήσεις να βάζουν εμπόδια στη διεξαγωγή πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, φτάνοντας ακόμα και στις προσαγωγές φοιτητών που ήθελαν να κάνουν πάρτυ στο ΕΜΠ (!). Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βγει μπροστά στην υπεράσπιση του ασύλου που χωράει τους αγώνες των φοιτητ(ρι)ών, των εργαζομένων και των καταπιεσμένων, στην υπεράσπιση των σχολών ως δημοσίων χώρων που μέσα χωράει η κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση, κόντρα στην αποστείρωση που θέλουν να επιβάλουν.
Η αναφορά σε διαγραφές φοιτητών από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας δείχνει την κατεύθυνση και την ένταση της κυβερνητικής πολιτικής απέναντι στο φοιτητικό κίνημα. Η κυβέρνηση είδε τους τελευταίους μήνες τι σημαίνει μαζικό και μαχητικό φοιτητικό κίνημα, και προσπαθεί να οχυρωθεί κατασταλτικά απέναντι σε μια ενδεχόμενη επανεμφάνισή του με τέτοιους όρους, ειδικά όταν είναι μπροστά μας η μάχη για την ανατροπή του νόμου Πιερακάκη για τα ιδιωτικά. Η μάχη ενάντια στη νομιμοποίηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων τους κόστισε και η κυβέρνηση τρέχει να προλάβει τις επόμενες μάχες, αφού το κίνημα άφησε παρακαταθήκες και για το μέλλον.
Μπορεί οι φοιτητικές κινητοποιήσεις να υποχωρούν αλλά οι εκπαιδευτικοί έχουν διαφορετικό ρυθμό και με αυτόν επιτυχημένα, μέχρι τώρα, μπλοκάρουν την διαδικασία της αξιολόγησης. Το Υπουργείο καταλαβαίνει ότι το διακύβευμα είναι η πολιτική επιβολή σε ένα κλάδο που έχει γαλουχηθεί στην υποχρηματοδότηση και στην αδιαφορία της κυβέρνησης.
Από τη μεριά του το εργατικό κίνημα οφείλει να ανάγει και συνολικά σε δική του την μάχη που ανοίγεται στην εκπαίδευση. Η μάχη κατά της αξιολόγησης θα βρεθεί στο δρόμο μαζί με την εργατική αντίθεση κατά της πραγματικότητας του κόστους ζωής που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, κατά της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων στα βασικά δημόσια αγαθά, και ενάντια στους πολέμους που παίρνει ενεργό μέρος το ελληνικό κράτος βάφοντας τα χέρια του με αίμα.
Η μαζική απεργία στις 17 Απρίλη και η απεργιακή Πρωτομαγιά που έρχεται θα είναι οι πρώτες ευκαιρίες που έχουμε να δώσουμε το στίγμα για την δύναμή μας και την αρχή μιας ενιαίας αντίστασης στην κυβερνητική πολιτική.
ΟΚΔΕ Σπάρτακος – Ελληνικό τμήμα της 4ης διεθνούς
