Παγκόσμια Συνέδρια
Ο βασανισμός και η δολοφονία του 38χρονου μετανάστη εργάτη Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ είναι ένα νέο βήμα στην βαρβαρότητα του κατασταλτικού μηχανισμού της κυβέρνησης. Το καθεστώς κάτω από το οποίο έγινε ο βασανισμός και η δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ αποκαλύπτει τη σήψη του κρατικού μηχανισμού. Από την αδικαιολόγητη κράτηση, τις μεταγωγές, την απαγόρευση επικοινωνίας με δικηγόρο και, τελικά, τον βασανισμό και την δολοφονία. Κάθε λεπτομέρεια αυτού του ταξιδιού προς το θάνατο έχει την υπογραφή του αστικού πολιτικού συστήματος και της Νέας Δημοκρατίας.
Λίγες μέρες μετά, ο 29χρονος Χαλίτς Μιάν απαγχονίζεται στο ΑΤ Ομόνοιας αφού έχει συλληφθεί για “φθορά σε περιπολικό”. Το τι πέρασε κάτω από συνθήκες κράτησης μένει στην φαντασία μας. Ο Χαλίτς Μιάν είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση μετανάστη εργάτη που έχει φτάσει στην απόγνωση απέναντι σε ένα εξαιρετικά οργανωμένο σύστημα διαχείρισης της ζωής των μεταναστών από το ελληνικό κράτος. Ένα δαιδαλώδες μονοπάτι γεμάτο εμπόδια βουτηγμένο στην διαφθορά, χτισμένο έτσι ώστε οι μετανάστες να μη νιώσουν ποτέ κάτι περισσότερο από αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.
Τα ονόματα των νεκρών μπαίνουν δίπλα στους Νίκο Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και Χρήστο Μιχαλόπουλου, των υπόλοιπων δολοφονημένων από την Ελληνική Αστυνομία την τελευταία 3ετία.
Το κράτος τα βάζει με τους μετανάστες, τα βάζει με την εργατική τάξη! Οι μετανάστες εργάτες αποτελούν το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της τάξης μας, καλούμενοι να βγάλουνε την δουλειά που το ελληνικό κεφάλαιο με επιταχυνόμενους ρυθμούς οργανώνει. Οι βασανισμοί και οι δολοφονίες μεταναστών από το Ελληνικό κράτος στέλνουν μήνυμα στην εργατική τάξη να μη σηκώσει κεφάλι και να συνεχίσει να βγάζει τη λάντζα.
Η κυβέρνηση αποποιείται κάθε ευθύνης, ενώ τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το βρώμικο ρόλο της συγκάλυψης και της εξαφάνισης της είδησης.
Να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοΐδης και ο Πρωθυπουργός έχουν την πολιτική ευθύνη για το έγκλημα.
Η μαζική διαδήλωση της Παρασκευής 27/9 ενάντια στο Α.Τ. του Αγ. Παντελεήμονα πρέπει να είναι μόνο η αρχή. Να απαντήσουν τα συνδικάτα και οι ομοσπονδίες, να βγούνε στο δρόμο οι φοιτητικοί σύλλογοι, να δηλώσουμε συλλογικά ότι δε θα ανεχτούμε την κρατική δολοφονία, δεν θα ανεχτούμε την πραγματικότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν.
