Οι φετινές φοιτητικές εκλογές ακολούθησαν το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα ενάντια στο νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ένα κίνημα με καταλήψεις διαρκείας, μαζικότατες γενικές συνελεύσεις και μαχητικές πορείες κλήθηκε στις κάλπες, στις οποίες οι φοιτητές κι οι φοιτήτριες εξέφρασαν την εναντίωσή τους στην κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική της, από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μέχρι την ακρίβεια και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ, για δεύτερη συνεχή χρονιά, δεν κατάφερε να πάρει πανελλαδικά την πρωτιά, χάνοντας μάλιστα σημαντικά σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Οι καθεστωτικές δυνάμεις ΠΑΣΠ και ΔΙΚΤΥΟ (ΣΥΡΙΖΑ) δεν κέρδισαν την εμπιστοσύνη του κόσμου ενώ το ΔΙΚΤΥΟ συγκεκριμένα εμφάνισε σημαντική πτώση, αποδεικνύοντας και εδώ πως τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν πρόσφατα από αυτόν δεν έχουν καμία οργανική σχέση με τους παραδοσιακούς φορείς, τους φοιτητικούς συλλόγους και τα σωματεία.
Η πτώση της συμμετοχής στη φοιτητική κάλπη, που γύρισε στα προπέρσινα επίπεδα, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο μετά από ένα μεγάλο κίνημα. Ταυτόχρονα όμως, ο κόσμος που ψήφισε φέτος στις εκλογές, ψήφισε με πιο αυστηρά πολιτικό γνώμονα, κρίνοντας κάθε δύναμη από τη στάση της στο κίνημα του Γενάρη -Μάρτη.
Από τις αγωνιστικές δυνάμεις, η ΠΚΣ είναι σίγουρα εκείνη που επηρεάστηκε περισσότερο. Παρότι οι ποσοστιαίες της απώλειες ήταν μικρές, αντιστοιχούν ωστόσο σε 2500 ψήφους λιγότερους από πέρσι. Η συνήθης πρακτική της ΠΚΣ να πλειοδοτεί ρητορικά σε αριστερές κορώνες, χωρίς πρακτικά να επιδιώκει ένα κίνημα ανατροπής της πολιτικής της κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου δεν απέδωσε εκλογικά. Μπροστά στο κίνημα των καταλήψεων η ΠΚΣ προσπάθησε να πατήσει σε δύο βάρκες. Συμμετείχε και προσπάθησε να ελέγξει για δύο μήνες τις καταλήψεις, μόνο και μόνο για να σαλπίσει , μετά την ψήφιση του νόμου, πρώτη-πρώτη την υποχώρηση, τη λήξη των καταλήψεων και των κεντρικών κινητοποιήσεων.
Στο μεσοδιάστημα, η γραφειοκρατική ΚΝΕ, υποτιμώντας τη σημασία της εμπλοκής του κόσμου και των ζωντανών καταλήψεων, σαμποτάριζε σταθερά τη συγκρότηση συντονιστικών επιτροπών κατάληψης και, με εξαίρεση τις προσχεδιασμένες κινητοποιήσεις του Περισσού, κρατούσε το φοιτητικό κίνημα ξεχωριστά από το εργατικό. Αυτός ο διαχωρισμός εμπόδιζε την οργανική συνένωση των αγώνων και των διεκδικήσεων σε ένα συνολικότερο εργατικό μέτωπο που θα μπορούσε να αμφισβητήσει ενεργά την πολιτική Μητσοτάκη. Η αντιφατική αυτή στάση της ΠΚΣ αλλά και η απεύθυνση του ΚΚΕ σε πιο συντηρητικά ακροατήρια (επίδομα στην αστυνομία, εθνικισμός στα ελληνοτουρκικά, καταψήφιση του ομόφυλου γάμου), φαίνεται πως κοστίζουν εκλογικά στην ΠΣΚ και την απομακρύνουν από τα πιο πρωτοπόρα και ριζοσπαστικά κομμάτια της φοιτητικής νεολαίας.
Η ΑΡΑΣ επιλέγοντας μια στάση άρνησης και συγκάλυψης καθώς μέλη της καταγγέλλονταν για παραβιαστικές συμπεριφορές, χώρισε στα δύο τη συμπαράταξη ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ. Η επιλογή των ΑΡΕΝ, ΑΡΑΝ, ΑΡΔΙΝ να καταγραφούν ξεχωριστά ως Αριστερή Ενωτική Συνεργασία είναι τουλάχιστον συνεπής με μια φεμινιστική στάση που δεν ανέχεται παραβιαστές σε ψηφοδέλτια αγωνιστικών δυνάμεων. Ωστόσο, η ρήξη της συνεργασίας ΕΑΑΚ -ΑΡΕΝ, μια ανάσα πριν από τις εκλογές, εκθέτει σε κοινή θέα τόσο τα σαθρά πολιτικά της θεμέλια, όσο και την απουσία διαλόγου στο εσωτερικό της. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ξεκάθαρα πως μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης και λειτουργίας αυτή η απουσία διαλόγου επέτρεψε όχι μόνο να επιβιώνουν στο εσωτερικό του ΕΑΑΚ -ΑΡΕΝ, αλλά και να ενισχύονται εκλογικά οι πιο προβληματικές αντιλήψεις για το φεμινιστικό και μια σειρά άλλα ζητήματα. Η κατάληξη του ΕΑΑΚ -ΑΡΕΝ επιβεβαιώνει τη θέση μας πως -σε αντίθεση με τις τακτικές και επί συγκεκριμένων στόχων συνεργασίες στο κίνημα- οι πολιτικές συμμαχίες πρέπει να χτίζονται πάνω σε σταθερό και κατακτημένο πολιτικό περιεχόμενο και κατεύθυνση, ειδάλλως οδηγούνται αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο και πολιτική αποσάθρωση.
Σε σχολές που είχαν ισχυρή παρέμβαση, τα σχήματα που αναφέρονται στη Συσπείρωση Αριστερών Σχημάτων (ΑΡΙΣ) κατέγραψαν εκλογική υποχώρηση που καρπώθηκε, σχεδόν αυτούσια, η ΚΝΕ. Η εκτίμηση πως η πολιτική ουράς πίσω από την ΚΝΕ σε κινηματικό και σε πολιτικό επίπεδο, μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να κερδίσει κόσμο υπέρ ενός αόρατου πολιτικού σχεδίου αλλά αποτελεί επιλογή πολιτικής αυτοκτονίας επιβεβαιώνεται.
Η Attack στα ΑΕΙ – Αριστερή Αντικαπιταλιστική Κίνηση, που ιδρύθηκε φέτος και στην οποία συμμετέχουμε, κατέγραψε σημαντικά νούμερα στην πρώτη της εκλογική κάθοδο. Τα σχήματά της φαίνεται πως ενισχύθηκαν από νέο κόσμο που ριζοσπαστικοποιήθηκε στο φετινό κίνημα, δίνοντάς τους νέα πνοή και δυναμική. Τις νέες αυτές δυνάμεις προσέλκυσαν η φυσιογνωμία και ο τρόπος λειτουργίας της Attack, που την διαφοροποιεί από το κάθετο και παραταξιακό μοντέλο άλλων αγωνιστικών δυνάμεων. Σχήματα που δημιουργήθηκαν πέρσι ως διασπάσεις σχημάτων ΕΑΑΚ, ακόμα και σχήματα που συγκροτήθηκαν μόλις φέτος, αποτύπωσαν σημαντική δυναμική, προσφέροντας σε καινούριο κόσμο τη δυνατότητα να εκφραστεί πολιτικά μέσα από αυτά. Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι η Attack έρχεται να καλύψει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό στους φοιτητικούς συλλόγους, το κενό μιας ξεκάθαρης αριστερής – αντικαπιταλιστικής πολιτικής κατεύθυνσης.
Η ενίσχυση της Attack επιβράβευσε εκλογικά τη συνεπή αγωνιστική της στάση στις συνελεύσεις, τη σταθερή και δηλωμένη επιδίωξη για ένα φοιτητικό κίνημα όχι μόνο μαχητικό στο δρόμο αλλά και εφοδιασμένο με αιχμηρό, πολιτικής προοπτικής περιεχόμενο, συνδεδεμένο με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των καταπιεσμένων. Και σε αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε να κινούμαστε στις μικρές και μεγάλες μάχες του επόμενου διαστήματος για ένα κίνημα οργανωμένο από τα κάτω που, επιδιώκοντας το επιμέρους, ξέρει να συντονίζεται και να αντλεί δυνάμεις από το γενικό.