Εργαζόμενοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά!
Εκατόν τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την Πρωτομαγιά του 1886, όταν τα συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη κινητοποιήσεων για την κατοχύρωση του 8ωρου. Ο ηρωικός αγώνας των εργατών βάφτηκε με αίμα από την άγρια καταστολή της αστυνομίας, ωστόσο έγραψε για πάντα τη νικηφόρα ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς που μας θυμίζει ότι μόνο ο ανυποχώρητος αγώνας μπορεί να δώσει νίκες στην εργατική τάξη.
Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, πρέπει να αναδειχθεί αυτή η όψη της Εργατικής Πρωτομαγιάς, κόντρα στον τρόπο που την παρουσιάζουν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, σαν μια απλή εορταστική επέτειο, προσπαθώντας έτσι να αποκρύψουν την πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες. Σήμερα, η ανεργία παραμένει σε υψηλά ποσοστά ενώ η ανασφάλιστη εργασία είναι πολύ συχνό φαινόμενο, ειδικά για τους νέους. Το 8ωρο που κατακτήθηκε πριν από έναν αιώνα δεν ισχύει για τους πολλούς που ωθούνται να εργάζονται 10ωρα και 12ωρα και μάλιστα με μισθούς που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Τον τελευταίο χρόνο είχαμε πολλές εμπειρίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να βγάλουμε συμπεράσματα και να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Από τη μία είχαμε την αδυναμία σύγκλησης μιας πραγματικής γενικής απεργίας το φθινόπωρο, μιας και δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε την γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που ήθελαν να διασπάσουν το εργατικό κίνημα. Από την άλλη όμως είχαμε τη διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη, μαχητικές κινητοποιήσεις ανά κλάδους (νοσοκομεία, τράπεζες), με αποκορύφωμα αυτές των εκπαιδευτικών, αλλά και για πρώτη φορά κηρύχθηκε απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Μάρτη, την ημέρα που είναι αφιερωμένη στην πάλη των γυναικών. Δεν ξεχνάμε το ηχηρό παρόν που έδωσε το αντιφασιστικό κίνημα, ενάντια στην παρουσία των φασιστών στους δρόμους, ενάντια στους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, του Εμπουκά από τη Νιγηρία και του Πετρίτ από την Αλβανία. Σημαντική εμπειρία ήταν επίσης η απεργία των εργαζομένων στις ΜΚΟ που αφορούσε τόσο τα δικαιώματα των ίδιων των εργαζομένων, όσο και των προσφύγων.
Διαβάστε περισσότερα: Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά! (Προκήρυξη για την Πρωτομαγιά 2019)
1. Σε μια περίοδο κατά την οποία το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, αλλά ωστόσο σημαντικά τμήματα των εργαζομένων έχουν αποκομίσει σημαντική πολιτική εμπειρία μέσα από το κίνημα και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων 10 χρόνων, η σημερινή κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στερεί από την αντικαπιταλιστική αριστερά την ευκαιρία να διαδώσει τις απόψεις της και να συνδεθεί με ευρύτερα αγωνιστικά τμήματα.
2. Η κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί απλώς να αναχθεί στην υπαρκτή πίεση τη πτώσης του κινήματος. Εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρύτερης διεθνούς κρίσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του αιώνα. Το γαλλικό ΝΡΑ για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δεν συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Η αμερικάνικη ISO αυτοδιαλύθηκε. Πρακτικά όλες οι διεθνείς οργανώσεις αντιμετωπίζουν διασπάσεις και κρίσεις, με πιο πρόσφατη αυτή στη CWI. Κόμματα όπως το πορτογαλικό Bloco και η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία έχουν ενσωματωθεί στο ρεφορμιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στον ένα ή άλλο βαθμό τη διαχείριση του συστήματος. Η αγγλική αντικαπιταλιστική αριστερά αδυνατεί να διαχωριστεί από τους εργατικούς του Κόρμπυν. Μια σειρά στελέχη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, μεταξύ των οποία και τα πιο γνωστά ονόματα του πολιτικού γραφείου της 4ης Διεθνούς, υπέγραψαν πρόσφατα το “Μανιφέστο για έναν νέο λαϊκό διεθνισμό στην Ευρώπη», ένα πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης για τις «λαϊκές αριστερές κυβερνήσεις» που δεν διαφέρει ουσιαστικά από τις παλιότερες διαχειριστικές προτάσεις της πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων, του PlanB κλπ. Η κατάσταση απηχεί συνολικότερες αδυναμίες να παίξει η αντικαπιταλιστική αριστερά ρόλο κλειδί στην κρίση. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, το πρόβλημα ανάγεται στην ηγεμόνευση από τον ρεφορμισμό.
Διαβάστε περισσότερα: Τοποθέτηση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για την κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις εκλογές
