Οι εκλογές του Ιούνη ήταν μια επικύρωση του γεγονότος ότι η αριστερή ταλάντωση του πολιτικού εκκρεμούς έχει εξαντληθεί εδώ και αρκετό καιρό και βρισκόμαστε σε φάση δεξιάς ταλάντωσης. Το πόσο θα κρατήσει η δεξιά ταλάντωση όμως δεν είναι ούτε γνωστό ούτε μοιραίο.
Διαβάστε περισσότερα: Σχόλιο για τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου
Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική
Μετά από 4 χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η απάτη της κυβέρνησης που θα ερχόταν να μας σώσει, εύκολα, με μια απλή ψήφο, έχει αποκαλυφθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε πιστά τα συμφέροντα των Ελλήνων καπιταλιστών και τα σχέδια των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έφερε το τρίτο μνημόνιο, εφάρμοσε άγρια λιτότητα, ιδιωτικοποίησε δημόσιο πλούτο – με λίγα λόγια, έκανε ακόμα πιο γρήγορα και με πολύ λιγότερες κοινωνικές αναταράξεις ό,τι έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Και, ακριβώς όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει αυτό που της αξίζει και θα πέσει με πάταγο.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται και, στο έδαφος που έχει στρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να υπόσχεται στους καπιταλιστές ακόμα πιο ξεδιάντροπη επιβολή των συμφερόντων τους, ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση για τους εργαζομένους. Οι μισητοί χαρτογιακάδες της ΝΔ υπόσχονται στα αφεντικά περισσότερα κέρδη, με εργαζόμενους που θα δουλεύουν 7 μέρες την εβδομάδα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Δεν θα το πετύχουν. Αυτό που θα αποτρέψει, όμως, τη νέα επίθεση της πολιτικής ναυαρχίδας του κεφαλαίου, της ΝΔ, δεν είναι η «προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, με τον εσμό των πασόκων, των δεξιών και των πολιτικών γυρολόγων. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμένη ψήφος.
Διαβάστε περισσότερα: Στις 7 Ιούλη στηρίζουμε-ψηφίζουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Φέτος είναι μία σημαντική χρονιά για το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall Inn, όταν η Νέα Υόρκη συγκλονίστηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ της ΛΟΑΤ κοινότητας και της αστυνομίας. Το Stonewall θυμίζει σε όλες και όλους ότι οι κατακτήσεις μας κερδίζονται με σκληρούς αγώνες που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε και δεν μπορούμε να τους αναθέσουμε σε κανέναν άλλο να τους δώσει αντί για μας.
Η φετινή χρονιά όμως σημαδεύτηκε και από την απάνθρωπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από τα αφεντικά και τους μπάτσους. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Ζακ, και το γεγονός ότι ήταν οροθετικός και εργαζόταν ως drag queen χρησιμοποιήθηκαν για να αθωωθούν οι δολοφόνοι του. Αποτελεί λοιπόν μία ευθεία επίθεση του συστήματος απέναντι σε ολόκληρη τη ΛΟΑΤ κοινότητα και ιδιαίτερα στα πιο φτωχά στρώματα αυτής. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί τι έκαναν στον Ζακ, να παλέψουμε για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του, να συγκρουστούμε με όλους τους μηχανισμούς του κράτους που αναπαράγουν την βία ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.
Διαβάστε περισσότερα: Ο δρόμος έχει την δική μας ιστορία, μια ιστορία αγώνα και ανυπακοής
Οι δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές σηματοδότησαν μια βαριά ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε πρώτα και κύρια γιατί εφάρμοσε απαρέγκλιτα τη λιτότητα και το 3ο μνημόνιο, διαψεύδοντας εντελώς τις ελπίδες που είχε εναποθέσει πάνω του ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης και των μικροαστών που συμπιέστηκαν από την κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση έκανε τη βρώμικη δουλειά για την ελληνική αστική τάξη, τους τεχνοκράτες της ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Παρά το «ηθικό πλεονέκτημα» που επικαλούνταν διαρκώς η ηγεσία Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την τύχη όλων των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων.
Διαβάστε περισσότερα: Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τα αποτελέσματα των πολλαπλών εκλογών
Τάση για μια Επαναστατική Διεθνή (μόνιμη δημόσια τάση της 4ης Διεθνούς)
Οι ευρωπαϊκές εκλογές έρχονται σε μια εποχή κρίσης και πολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη. Οι επιπτώσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωπαϊκή οικονομία κάθε άλλο παρά έχουν παρέλθει, και ένας πιθανός εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ του Τραμπ κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Οι αντιπαλότητες μεταξύ των αστικών τάξεων των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών έρχονται σε αντίφαση με την κοινή τους ανάγκη να συνασπιστούν εναντίον των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας. Η διαδικασία του BREXIT προκάλεσε παρατεταμένη πολιτική κρίση στη Βρετανία. Εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας έχουν επιβληθεί, όχι μόνο στον Νότο, και οι εργατικές τάξεις δέχονται τεράστια επίθεση.
Διαβάστε περισσότερα: Κοινή διακήρυξη για ένα επαναστατικό διεθνιστικό σχέδιο στην Ευρώπη
Μετά από τέσσερα και παραπάνω χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς και ακροδεξιούς συμμάχους του στην κυβέρνηση, το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχυσης. Οι ελπίδες ότι μια κυβέρνηση «της αριστεράς» ή «της κοινωνικής σωτηρίας» θα μας έβγαζε χωρίς κόπο από τη λιτότητα διαψεύστηκαν πικρά, όπως ήταν αναμενόμενο. Το μαζικό ΟΧΙ της εργατικής τάξης και των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων στο δημοψήφισμα του 2015 ακυρώθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά ότι η ψήφος δεν αρκεί για να μας σώσει. Από την άλλη πλευρά, χρόνια ολόκληρα αγώνων και απεργιών έχουν δώσει στους εργαζόμενους σημαντική πολιτική εμπειρία, η οποία θα αποδειχτεί πολύτιμη σε έναν νέο γύρο αγώνων. Τα σημάδια μιας ανάκαμψης του κινήματος υπάρχουν, καθώς η σύγχυση και η απογοήτευση θα υποχωρούν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε γρήγορα και απόλυτα μια πολιτική για τα συμφέροντα των ισχυρών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των πολυεθνικών και ντόπιων μεγάλων επιχειρήσεων. Έφερε το τρίτο μνημόνιο και τη διαρκή λιτότητα της μεταμνημονιακής εποπτείας. Ιδιωτικοποίησε λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, χαρίζοντας τον δημόσιο πλούτο στους επιχειρηματίες. Εξανέμισε τα εργασιακά δικαιώματα και γενίκευσε την επισφαλή εργασία, με τα αφεντικά να αποχαλινώνονται ακόμα περισσότερο. Μόνο μέσα στο 2019, μετράμε δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους σε ώρα εργασίας, τη στιγμή που σκληραίνει το νομικό πλαίσιο για τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα. Έκλεισε τους πρόσφυγες σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συμμάχησε μόνιμα με την «κεντροαριστερά», δηλαδή με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν υπεύθυνα για τη βρώμικη διαχείριση του συστήματος για δεκαετίες. Έκανε κολλητές φιλίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πήγε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μοιράσουν τη λεία. Διεκδίκησε επιτυχημένα τον ρόλο του νόμιμου εκπροσώπου του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο.
Διαβάστε περισσότερα: ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, Μάιος 2019
Εργαζόμενοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά!
Εκατόν τριάντα τρία χρόνια έχουν περάσει από την Πρωτομαγιά του 1886, όταν τα συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη κινητοποιήσεων για την κατοχύρωση του 8ωρου. Ο ηρωικός αγώνας των εργατών βάφτηκε με αίμα από την άγρια καταστολή της αστυνομίας, ωστόσο έγραψε για πάντα τη νικηφόρα ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς που μας θυμίζει ότι μόνο ο ανυποχώρητος αγώνας μπορεί να δώσει νίκες στην εργατική τάξη.
Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, πρέπει να αναδειχθεί αυτή η όψη της Εργατικής Πρωτομαγιάς, κόντρα στον τρόπο που την παρουσιάζουν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, σαν μια απλή εορταστική επέτειο, προσπαθώντας έτσι να αποκρύψουν την πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες. Σήμερα, η ανεργία παραμένει σε υψηλά ποσοστά ενώ η ανασφάλιστη εργασία είναι πολύ συχνό φαινόμενο, ειδικά για τους νέους. Το 8ωρο που κατακτήθηκε πριν από έναν αιώνα δεν ισχύει για τους πολλούς που ωθούνται να εργάζονται 10ωρα και 12ωρα και μάλιστα με μισθούς που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Τον τελευταίο χρόνο είχαμε πολλές εμπειρίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να βγάλουμε συμπεράσματα και να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Από τη μία είχαμε την αδυναμία σύγκλησης μιας πραγματικής γενικής απεργίας το φθινόπωρο, μιας και δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε την γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που ήθελαν να διασπάσουν το εργατικό κίνημα. Από την άλλη όμως είχαμε τη διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη, μαχητικές κινητοποιήσεις ανά κλάδους (νοσοκομεία, τράπεζες), με αποκορύφωμα αυτές των εκπαιδευτικών, αλλά και για πρώτη φορά κηρύχθηκε απεργιακή κινητοποίηση στις 8 Μάρτη, την ημέρα που είναι αφιερωμένη στην πάλη των γυναικών. Δεν ξεχνάμε το ηχηρό παρόν που έδωσε το αντιφασιστικό κίνημα, ενάντια στην παρουσία των φασιστών στους δρόμους, ενάντια στους δολοφόνους του Ζακ Κωστόπουλου, του Εμπουκά από τη Νιγηρία και του Πετρίτ από την Αλβανία. Σημαντική εμπειρία ήταν επίσης η απεργία των εργαζομένων στις ΜΚΟ που αφορούσε τόσο τα δικαιώματα των ίδιων των εργαζομένων, όσο και των προσφύγων.
Διαβάστε περισσότερα: Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά! (Προκήρυξη για την Πρωτομαγιά 2019)
1. Σε μια περίοδο κατά την οποία το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, αλλά ωστόσο σημαντικά τμήματα των εργαζομένων έχουν αποκομίσει σημαντική πολιτική εμπειρία μέσα από το κίνημα και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων 10 χρόνων, η σημερινή κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στερεί από την αντικαπιταλιστική αριστερά την ευκαιρία να διαδώσει τις απόψεις της και να συνδεθεί με ευρύτερα αγωνιστικά τμήματα.
2. Η κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί απλώς να αναχθεί στην υπαρκτή πίεση τη πτώσης του κινήματος. Εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρύτερης διεθνούς κρίσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του αιώνα. Το γαλλικό ΝΡΑ για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δεν συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Η αμερικάνικη ISO αυτοδιαλύθηκε. Πρακτικά όλες οι διεθνείς οργανώσεις αντιμετωπίζουν διασπάσεις και κρίσεις, με πιο πρόσφατη αυτή στη CWI. Κόμματα όπως το πορτογαλικό Bloco και η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία έχουν ενσωματωθεί στο ρεφορμιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στον ένα ή άλλο βαθμό τη διαχείριση του συστήματος. Η αγγλική αντικαπιταλιστική αριστερά αδυνατεί να διαχωριστεί από τους εργατικούς του Κόρμπυν. Μια σειρά στελέχη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, μεταξύ των οποία και τα πιο γνωστά ονόματα του πολιτικού γραφείου της 4ης Διεθνούς, υπέγραψαν πρόσφατα το “Μανιφέστο για έναν νέο λαϊκό διεθνισμό στην Ευρώπη», ένα πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης για τις «λαϊκές αριστερές κυβερνήσεις» που δεν διαφέρει ουσιαστικά από τις παλιότερες διαχειριστικές προτάσεις της πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων, του PlanB κλπ. Η κατάσταση απηχεί συνολικότερες αδυναμίες να παίξει η αντικαπιταλιστική αριστερά ρόλο κλειδί στην κρίση. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, το πρόβλημα ανάγεται στην ηγεμόνευση από τον ρεφορμισμό.
Διαβάστε περισσότερα: Τοποθέτηση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για την κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις εκλογές